Ήταν ένας από τους «αφανείς»

Πολυτεχνείο 1973. Ο δεκαεξάχρονος τότε Γιώργος Μερτίκας, δεύτερος από αριστερά

Ελάχιστοι γνώριζαν τη συμμετοχή του Γιώργου στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, για την οποία ο ίδιος μίλαγε σπάνια· η φωτογραφία του, ανεβασμένου πάνω στα κάγκελα της πύλης πριν από πενήντα χρόνια, ήταν μια έκπληξη. Όμως ο Γιώργος παρέμεινε ένας από τους «αφανείς». Παιδί της Μεταπολίτευσης, ανέλαβε τον ρόλο του πολιτισμικού διαμεσολαβητή στον οποίο χρωστάμε τη γνωριμία μας με μερικά από τα σημαντικότερα θεωρητικά κείμενα του ώριμου και του ύστερου μοντερνισμού. Πρώτα μέσα από την επιμορφωτική του δουλειά στο πλαίσιο του ΚΕΜΕΑ στη δεκαετία του 1980· αργότερα μέσα από το περιοδικό Λεβιάθαν, της πρώτης και περισσότερο «κινηματικής» περιόδου και, πολύ περισσότερο της δεύτερης, μακροβιότερης και πλέον «ακαδημαϊκής» (είμαι βέβαιος ότι η λέξη θα τον απωθούσε...). Αλλά και στη συνέχεια, μέσα από τις μεταφράσεις τους και τις εκδοτικές σειρές που κατά καιρούς διηύθυνε. Είναι νωρίς για την αποτίμηση της πορείας του στο πεδίο της θεωρίας, όπου διαδραμάτισε τον ρόλο ενός πολύτιμου εργάτη για τη μεταφορά στη γλώσσα μας εννοιών, κειμένων και στοχαστών. Όμως ο Γιώργος ήταν ένας από τους ανθρώπους που «μας έμαθαν γράμματα». Και αυτό θα του το χρωστάμε...

Σπύρος Κακουριώτης