Δεκεμβριανό πρόταγμα

Του Κώστα Βούλγαρη

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ, Καταυλισμός, εκδόσεις Ύψιλον, σ. 94

 

Στο υπό τον εύγλωττο τίτλο πρόσφατο ποιητικό βιβλίο του Γιώργου Βέη, στις τελευταίες του σελίδες, μας περιμένει το ποίημα «Γιατί μου αρέσει ο Δεκέμβριος». Κυκλικά επίκαιρο, μία φορά τον χρόνο, θα μπορούσε να πει κάποιος, χρεώνοντας στον Βέη μια αντίληψη μιμητισμού από τον Βιβάλντι και τόσους άλλους οι οποίοι έγραψαν για τις εποχές ή για μία από τις στιγμές του χρόνου, που η κυκλική εναλλαγή τους προσφέρεται για λαθροβιωτικές στρατηγικές...

Υπάρχει όμως και το ποίημα του Καρυωτάκη, «Τι να σου πω φθινόπωρο», όπου ο ποιητής, αποποιούμενος την αναγεννητική έπαρση της άνοιξης, προκρίνει το φθινόπωρο ως «αυτοκρατορικό φάσμα», τοποθετώντας εκεί τον εαυτό του: «ήρθα να εγκαταλειφθώ στην ιερή σου ορμή». Έτσι, αντιστρέφει την εύτακτη ακολουθία των εποχών, τον ίδιο τον κύκλο της ζωής, την κλίμακα των αξιών.

Το ίδιο κάνει και ο Βέης, αποκαθαίροντας τον Δεκέμβρη από το αβάσταχτο χριστιανικό φορτίο του, φθάνοντας να τον χαρακτηρίσει, υπό αυτήν, την παραδεδομένη νοηματοδότηση, ως «υποτακτικό τού μαύρου»...

Το αίτημα που αναδύεται από το ποίημα του Βέη είναι ακριβώς η αποκάθαρση, όχι μόνο του μηνός Δεκεμβρίου αλλά της ίδιας της ζωής, από τον φαύλο κύκλο της φθοράς, προτείνοντάς μας μια άλλη ακολουθία, ακολουθία στιγμών σημαντικών, που συνέχουν και νοηματοδοτούν αλλιώς τα πράγματα και τον βίο μας.

Τόσο αλλιώς, που δεν θα ήταν παρακινδυνευμένη μια ανάγνωση του ποιήματος που θα συμπεριλάμβανε και τον Δεκέμβρη του 1944, ή και εκείνον του 2008, που βεβαίως ενείχαν πολλές, πάρα πολλές, ώρες και στιγμές χειραφετητικής έκστασης. Άλλωστε, όπως έδειξαν εν τοις πράγμασι εκείνα τα φωτεινά πνεύματα της Γαλλικής Επανάστασης, το ημερολόγιο και οι μήνες μπορούν να ανασημασιοδοτηθούν...

 

Γιατί μου αρέσει ο Δεκέμβριος

 

Δεν είναι ακριβώς το πεπρωμένο

μήτε η ποίηση των ρομαντικών

αλλά μια γεύση, μια συγκεκριμένη μυρωδιά

που έρχεται ως εδώ που γράφω

κατευθείαν από τον Κάτω Κόσμο

κάνοντας τον Δεκέμβριο υποτακτικό τού μαύρου

και γι’ αυτό ακριβώς τον υποστηρίζω σταθερά

σκοπεύοντας κάποια στιγμή

να τον βγάλω από το ημερολόγιο της φθοράς

για να μη σημαίνει κάθε φορά το τέλος του χρόνου

το τέλος μιας σχέσης καθαρά ερωτικής

με τις ημέρες της όποιας χαράς

ιδίως με τις ώρες, τις στιγμές της έκστασης. 

Γιώργος Χατζημιχάλης, Ο ζωγράφος Α.Κ. Ένα μυθιστόρημα, [Αυτοπροσωπογραφία 1942], 2007-2011, λάδι σε μουσαμά 100 x 70 εκ.