Σώματα από μέσα

Ίσως η επιστροφή των γλυπτών
δεν πρέπει να γίνει από έξω
αλλ’ απ’ το μέσα εσωτερίκευσης
μομφής απ’ τη μορφή τους
για μια προφάνεια
που πάντοτε κοιτάζαμε
χωρίς ποτέ να βλέπουμε
σε στέρνων αποστήθιση
η αύρα της αναπνοής
νεύματος απ’ το πνεύμα
αν πτύχωνε τα μάρμαρα
διπλώνοντας το κύμα
σε εαυτών καθρέφτισμα
μίας ζωής σημειωτόν
Αν όση ορμής ανάσπαση
στην άνωση σωμάτων
από σπαράγματα αφής
τόση και η ανάδευση
της μνήμης από το ρυθμό
ανάδυσης θραυσμάτων
μιας παραλίγο κίνησης
έξω από την ύλη
που κλιμακώνεται αργά
με σκαλωσιά αρθρώσεις
κνημών, μηρών και συστροφών
ρούχων από τη σπείρα
κοχλία σε γύρους άθικτους
του πώς το φως τα ανεβάζει
στο βάθρο στάθμης βλέμματος
προς τη γραμματική
πτώσεων σε ονόματα
κοίλα από τη μοίρα
σε ρήγματα ρημάτων
κλίσεων σ’ άλλους χρόνους
κυρτούς προς τ’ απαρέμφατο
πέτρας του πεπρωμένου
καθώς τη λαξεύουν κύματα
μιας θάλασσας που όλο έρχεται
χωρίς ποτέ να φτάνει
από κλεμμένα ελγίνεια
και λυγισμένα αλγεινά
σε γεγονότα γόνατα
ικέτιδων για έναν χρησμό
μια λέξης πλαστικότητα
να αποκλίνει απ’ το «κλεινόν»
όσο ο βίος απ’ το βιος
πτυχώσεων σε χιτώνα
που κούρνιασε μαρμαρυγή
σε μέρας αναδίπλωση
μπροστά σ’ ανήμερο στοιχειό
απόλυτης ακρίβειας σε κιονοστοιχία
σαν βγαίνει αιμάσσων αριθμός
κάθε αναλογίας
δούλου προς δόλο ευθείας
στο τέλος της προοπτικής
Άθροισμα άθροης ζωής
σε σχέδιο λογιστικό
υπόλοιπο «εκ μεταφοράς»
άλυπο χέρι «εις νέον»
των ερειπίων άγγελο
να κλέβει από το τέλειο
το λείο της εφαρμογής
βάρους σε Καρυάτιδων
κόμη επιμελημένη
ακόμη όχι ευτυχώς
λυμένη απ’ το μισεμό
στα ξένα σώματά μας
όσο δεν επιστρέφουνε
απ’ την κλοπή σε μια κοπή
αλλότριας ειμαρμένης τους
από δικό τους μάρμαρο
σε άσπρου αποστήθιση
του πώς το φως ραδιουργεί
να μένει ίδιο το απτό
μα εαυτό ν’ αλλάζει
σ’ εκείνους που εκλιπαρούν
να πάρουν πίσω τα γλυπτά
μα όχι γλυφά επίχειρα
στο χάρισμα που έχουν
ν’ απέχουν απ’ το μέσα τους·
ράκη μιας ποίησης δοτής
στ’ απ’ έξω που λειαίνουν
να λεν το ποίημα νεράκι
ενώ δε φύγαν τα γλυπτά
μα τα απτά του χωρισμού
ψυχών απ’ τα σώματά μας
τα ομοιώματά μας
υποκατάστατα αφής
στ’ ανέγγιχτο μουσείου
που αναγραμματίζεται
η πύλη σε λύπη άψαυστη
η λέξη σε έλξη υπεκφυγής
ο άθλος σε λάθος τακτικής
να θέλουμε το άρτιο
παρά της έλλειψης καρπό
παραθανάτιο εαυτό
στα από μέσα σώματα

Βασίλης Ντόκος