«Λύτρωση της τέχνης» ονόμαζε ο Γιώργος Μερτίκας την «απαλλαγή της από κάθε μορφή εξαρτήσεων από μια φαύλη πραγματικότητα», που υπήρξε «ο πυρήνας των κινημάτων της πρωτοπορίας, αλλά και ο κοινός τόπος ποικίλων ριζοσπαστικών θεωριών για την τέχνη».
Ίσως μια τέτοια αρχική διατύπωση δεν προσδοκά τόσο μια φυγή από το πραγματικό όσο τη διαρκή δυνατότητα αποδέσμευσης, αυτονόμησης και απελευθέρωσης από αυτό, ώστε τελικά από μια απόσταση να καταστεί ξανά ορατό, να τεθεί στην κρίση των υποκειμένων.
Η ανεξαρτησία της σκέψης, η αυτονομία της πράξης και η κριτική, αναστοχαστική απόσταση αποτέλεσαν τα κύρια χαρακτηριστικά της μορφής του διανοούμενου που ασφαλώς υπήρξε ο Γιώργος.
Η δυσκολία στην απόδοση μίας, συγκεκριμένης ιδιότητας στο πρόσωπό του καταμαρτυρά αυτήν ακριβώς τη διάσταση του πολυδιάστατου και ευρυμαθούς διανοούμενου, την ικανότητά του πάντοτε από ένα κέντρο και με τη δική του σκευή να διαπερνά τα επιμέρους πεδία και τις πειθαρχίες, να υπερβαίνει τις όποιες δεσμεύσεις και να τοποθετείται σε κάθε στιγμή μειλίχια, με πραότητα, σοβαρότητα και ευστοχία. Αυτήν την εικόνα του θα θυμάμαι, τούτη η στοχαστικότητά του λείπει και θα λείψει από τις Δευτέρες των «Αναγνώσεων».
Κώστας Χριστόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου