Θα τα ξαναπούμε, Κορνήλιε

Του Γιάννη-Παναγιώτη Βούλγαρη

Κυρ, 14 Μαρ, 9:42 μ.μ.

προς: εμένα

–Πολύ χάρηκα που σε είδα σήμερα, θα τα πούμε σύντομα, έχω (ευτυχώς) λίγη δουλειά με τα έργα μου και τρέχω τ’ απογεύματα, θα σε πάρω τηλέφωνο το συντομότερο

Κορνήλιος

Κορνήλιος Γραμμένος, Μάσκα, 1997, αλουμίνιο

Ο Κορνήλιος Γραμμένος είχε μετακομίσει τα τελευταία χρόνια στην Κυψέλη. Συναντιόμασταν κάποιες φορές τυχαία στον δρόμο, πιάνοντας κουβέντα για αρκετή ώρα κάθε φορά. Πριν την πανδημία όλα ήταν πιο άμεσα, ένα ουίσκυ στο Au Revoir, ήταν απόφαση λίγων λεπτών, και ευτυχώς είχαμε, με τον Κορνήλιο, μερικά τέτοια.

Όπως συμβαίνει συχνά, δύο άνθρωποι λένε «το συντομότερο», αλλά κάθε φορά κάτι συμβαίνει, στην καθημερινότητα ενός εκ των δύο, και το ραντεβού αναβάλλεται. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι το ραντεβού που αναβλήθηκε την προηγούμενη φορά, και που αυτή την φορά ήταν ζήτημα ημερών να πραγματοποιηθεί, δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ· το συνειδητοποιεί μόνο όταν τον χτυπήσει ο κεραυνός του αναγκαίου τηλεφωνήματος κάποιου άλλου.

Στις 14 Μαρτίου συναντηθήκαμε τυχαία με τον Κορνήλιο στην οδό Παξών, συζητώντας για λίγο και κανονίζοντας να βρεθούμε, έστω για μια βόλτα σε εξωτερικό χώρο, μέσα στις επόμενες μέρες. Οι μέρες έγιναν δυόμιση εβδομάδες, και οι δυόμιση εβδομάδες, πλέον, αιωνιότητα.

Αναγκαστικά πλέον, με τον Κορνήλιο θα τα λέμε μόνο κάπου κοντά στην οδό Ευβοίας στην Κυψέλη, ανηφορίζοντάς την για να δω λίγο ουρανό ανάμεσα στις πολυκατοικίες, αλλά και στην οδό Βαλαωρίτου στο κέντρο, όπου στέγαζε τα έργα του τα τελευταία χρόνια, όποτε περνάω.

Σίγουρα υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που έχουν ζήσει περισσότερα, και σημαντικότερα πράγματα με τον Κορνήλιο. Όμως, από την πλευρά μου, νιώθω αυτό το αποχαιρετιστήριο σημείωμα ως οφειλή στον Κορνήλιο για όσα μου προσέφερε σε προσωπικό επίπεδο, περισσότερο κρίσιμα για εμένα, παρά για τον ίδιο, μέσα στην μακρά διαδρομή του.

Ο Κορνήλιος οδεύει προς την απόλυτη ελευθερία· νιώθω τυχερός που τον γνώρισα, και που πριν λίγα χρόνια μου χάρισε ένα κομμάτι, από την έκθεση «Απόλυτη Ελευθερία», μέσα από το οποίο θα τον θυμάμαι.

Αντίο Κορνήλιε, θα τα ξαναπούμε.