Χρησμός

Ινδιάνος σκυφτός στις ράγες
ακούει δυο τρένα να ’ρχονται
και στέλνει σήματα καπνού
στα άπταιστα ελληνικά του
να τα αναχαιτίσει
στη λύση λέξης και σκοπού
για ένα φτάσιμο αλλού
από το πεπρωμένο
μιλώντας φρυκτωρίας
τα μορς της αντιστοίχησης
σινιάλων σ’ άλλων ήθη
τυφλά εφησυχασμένων
στη λήθη μόρσιμου κλειδιού
μετάφρασης των «θα» και «να»
σε πλησμονή διάρκειας
νεκρών έξω απ’ το θάνατο
πως όσα καθαίρει ο χρησμός
σε συστολή του χρήσιμου
ντροπή του ειπωμένου
τα διαστέλλει ο χωρισμός
από το νόημά τους
σε σύννεφα της φοράς τους
προς άγριας δύσης εκδοχή
του «εν αρχή ο λόγος»
μετά υπόλογος καιρός
στο κέρινο ομοίωμα
ζωής από το βιος της
νάνος στρεβλής ανάπτυξης
και ύστερα καπνός
κατοπινός ινδιάνος
ανείπωτης αποκριάς

Βασίλης Ντόκος