Οι παράφοροι

ΓΙΩΡΓΟΣ-ΊΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ, Πάρκο, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σελ. 278

Μια παρέα νέων, σφυρηλατεί με επαναλαμβανόμενες διαδικασίες αντρικού συμποσιασμού σχέσεις φιλίας και αυτοπροσδιορισμού, εκεί στα υψίπεδα των Εξαρχείων και στο συγκρουσιακό αλλά διψασμένο και ευεπίφορο για ανατροπές και πειραματισμούς έδαφος της Μεταπολίτευσης. Και ενώ τα ποτά ρέουν και εναλλάσσονται, αυτοί οι ελπιδοφόροι καλλιτέχνες, συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, ζωγράφοι, σκηνοθέτες, διανοούμενοι, σκακιστές και πότες, μοιραίοι και παράφοροι, αθώοι και καταραμένοι, δραπέτες της κοινοτυπίας και του καθωσπρεπισμού, εξεγερμένοι, αναχωρητές και ετερόνομοι, διασταυρώνουν παιγνιωδώς τα ξίφη τους, ανταλλάσσοντας ατάκες και τσιτάτα, στίχους και λογοτεχνικά εδάφια, αφορισμούς, ιδέες, και σκέψεις πάνω σε εμβληματικά κείμενα της ελληνικής και όχι μόνον γραμματείας. Μετέχοντας με το πάθος και την αδιαλλαξία της νεότητας σε ένα γαϊτανάκι διαλογισμού και αντιπαράθεσης, στο περιθώριο της διάχυτης ευωχίας και της επίμονης επαναστατικότητας που χαρακτήριζε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής.

Ο συγγραφέας με έναν συνεχή, συνειρμικό τρόπο αρθρώνει μικρά κείμενα, αρχειοθετώντας ντοκουμέντα, στιγμιότυπα και μαρτυρίες, δημιουργώντας εκτενείς και ενημερωμένους καταλόγους. Παραθέτει μουσικά έργα και συναυλίες, κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, βιβλία, τραγούδια, ποιητικές συλλογές, εκθέσεις και καλλιτεχνικά γεγονότα που άρδευσαν την διψασμένη για πρωτοπορία και αισθητική απόλαυση πρωτεύουσα. Παρεμβάλλει αναπολήσεις, όνειρα και φαντασιώσεις ιστορώντας ένα πλαίσιο γνώριμο και οικείο σε μας τους συνομηλίκους του, μνημονεύοντας και μνημειώνοντας πρόσωπα, φιλοσοφικά κείμενα και κυρίως ποιήματα που λειτούργησαν σαν καταλύτες. Εμφύσησαν πνοή και έδωσαν ερείσματα. Αποπλάνησαν και γαλούχησαν.

Περιηγείται την πόλη, χαρτογραφεί τις γειτονιές και τους δρόμους, δίνοντάς τους εύστοχους χαρακτηρισμούς: η οδός Καλλιδρομίου, είναι η καμωματού ερωμένη και η Πατησίων η νυν και αεί σύζυγος. Απαριθμεί τα μπαρ, τα φαγάδικα, τα καφενεία και τα στέκια που φιλοξένησαν τις παθιασμένες συζητήσεις και τα ατέλειωτα ξενύχτια της εξαμελούς, αδιαίρετης συντροφίας, που αποτελούνταν από τους Αρανίτση, Βακαλόπουλο, Λάγιο, Μπαμπασάκη, Παπαγιώργη και Σταθόπουλο και των δορυφόρων της και κάνει ένα νοσταλγικό προσκλητήριο ζώντων και τεθνεώτων. Ανθρώπων σημαντικών που άφησαν το στίγμα τους και ενέπνευσαν τα μέλη της παρέας συντροφεύοντάς τους στις εξαίσιες και μυστικές ατραπούς της τέχνης και της φιλοσοφίας. Όπως ο Hegel, ο Εμπειρίκος, ο Καρούζος,  ο Coehn, ο Σαββόπουλος, ο Hendrix και τόσοι άλλοι που επέδρασαν με ψιθύρους και σαλπίσματα, αγγέλματα και νεύματα και καθώς το οινόπνευμα ξεκλείδωνε τις αισθήσεις και όξυνε την διάνοια, οι συζητήσεις απογειώνονταν προς τέρψιν των αυτήκοων και αυτοπτών μαρτύρων και συμποτών και των γυναικών που τους αγάπησαν.

Ο συγγραφέας ακολουθεί τα βήματα του ήρωα του, του Οδυσσέα Γεωργίου, αφηγούμενος την ιστορία του, από τη δεκαετία του εβδομήντα στο 2014, από τον Βόλο στην Αθήνα, από το Ξενία του Άρη Κωνσταντινίδη, στο Au Revoir της Πατησίων που κοσμήθηκε στοχαστικά από τον Αριστομένη Προβελέγγιο και στον Ένοικο της Καλλιδρομίου, που υπήρξε στέκι και σπίτι και κρύπτη και κονάκι και απάγκιο. Το καταφύγιο όλων αυτών των ερωτικών, έκκεντρων, μοιραίων και αδυσώπητων, κυρίως για τον εαυτό τους, μόνιμων θαμώνων. Και το κάνει με έναν τρόπο προφορικό και φιλοπαίγμονα, ευφρόσυνο και διασκεδαστικό. Με προφορικό ρυθμό, σκωπτική και αυτοσαρκαστική διάθεση, καυστικό χιούμορ, εφηβική τόλμη και σκαμπρόζικο ταμπεραμέντο, παρεμβάλλοντας επίμονα και εξακολουθητικά προσωπικά αρχεία, άγνωστα πεπραγμένα και επιλογές σε όλα τα είδη τέχνης, σκαρώνοντας λογοπαίγνια και παίζοντας με τις συνηχήσεις λεκτικών σχημάτων και φραστικών συνδυασμών. Ανακαλώντας μια εποχή εξαίσια και μυθική, μόνο και μόνο από το γεγονός ότι πέρασαν ήδη τεσσαράκοντα συναπτά έτη. Και είμαστε ακόμα εδώ, όπως και τότε, αναζητώντας την ποίηση πάντα και παντού.

ΜΑΡΙΑ ΜΟΙΡΑ

Στέφανος Ρόκος, We came along this road, μικτή τεχνική σε χαρτί, 100 x 150 εκ.