Ροδαυγή

Αν τη δεις
με τα ίδια σου τα μάτια
πες της
πως της έγραψα πολλές φορές
μα τυφλά 
όλα τα ανθρώπινα η τύχη κυβερνάει
και παίρνει χρόνο
ώσπου τα πτώματα ν΄ ανασυρθούν 
απ’ τους γκρεμούς της. 
Ροδαυγή 
σε γύρευα αχάραγα
εκεί που το γρασίδι νότιζε
κι η υπόσχεση του ήλιου
απλώνονταν σε σύννεφα ροδακινιά
στης πάχνης την ομίχλη.
Τον καιρό που ήμασταν μαζί
η αγάπη γοργοπόδαρη 
προπορεύονταν 
μέχρι τη θάλασσα 
όπου όλα ήταν μπορετά 
και οι γοργόνες
έβγαιναν απ’ τα κύματα 
χωρίς ουρές 
και ξαφνιασμένες
ανακάλυπταν
την ηδονή
τού να πατάν στο χώμα
με πόδια στέρεα και γερά.
Πληροφορίες έρχονται
πως μόνο στο σύθαμπο κυκλοφορείς
και κάθιδρη στο ημίφως
μιλάς γλώσσες νεκρές.
Εξαπίνης συχνάζεις
στις κοιλάδες πίστης άπιστης
συλλέγοντας
πολύχρωμα γυαλάκια 
και περιμένοντας να φύγει το λυκόφως.
Καιρός να σε αποχαιρετήσω Ροδαυγή
αντίο, αντίο για την ώρα.
Το χρώμα σου 
θ’ αναζητήσω
σε ωδές μελλοντικές
στην αμφιλύκη της νυκτός
σε δροσερό σοκάκι.

Κωστούλα Μάκη