Ο "Ύμνος
εις την Ελευθερίαν" ορίζεται και κυβερνάται από τη δυναμική και φοβερή
εικόνα της ενόπλου, αμείλικτης και αιματοβαμμένης Ελευθερίας - εικόνα φυσική,
εικόνα δικαία, εικόνα την οποίαν επί ματαίω προσπαθεί να παραχαράξει η παγκοσμιοποιημένη
"ειρήνη" και η μεταμοντέρνα φενάκη επαγγελλόμενες την
"Δικαιοσύνη" (τι είναι αυτό;)
και την "Συνύπαρξη" (ξεχνώντας να μας δηλώσει ότι θα συνυπάρχουμε με
τον Τύραννο υπό αυτόν).
Όμως ο Σολωμός, ζώντας σε κόσμο πραγματικό, γνώριζε στο ακέραιο τη φύση της
Ελευθερίας. Κρατώντας στο χέρι της τη θανατηφόρο σπάθη, βγαλμένη από τα ιερά,
προγονικά οστά, όραση τρομακτική και θέαση κινδυνώδης -ιδού την η αναστημένη,
Αυτή που σεβασμός και διπλό το "χαίρε" της αρμόζει. Και, προϊούσης
της εξέλιξης του ποιήματος, αυξαίνει η βιαιότης και η ένταση της εικονοποιίας.
Οι στίχοι είναι επιθετικοί, άγριοι, ανθρωποκτόνοι. Η Ελευθερία παρασταίνεται
στην λαμπρότητα και στην ολότητά της ωσάν μανιασμένο θηρίο που διψά για
ανθρώπινο αίμα, το αίμα των δυναστών, ανδρεία και ανοικτίρμων. Και, έτσι σοφά ο
Σολωμός μας εισάγει στο γεμάτο βιαιότητα, ανελεήμονη σφαγή και εξεγερμένο μίσος
επεισόδιο της Αλώσεως της "αθλίας Τριπολιτσάς" (στρ. 35-74),
επεισόδιο το οποίο τελειώνει με την επανάληψη της δεύτερης στροφής, ένας εκ νέου
χαιρετισμός, μια καινούργια δοξολογία της Μητέρας Ελευθερίας. Και το χυμένο
αίμα δικαιώνεται και το φονικό καθαγιάζεται - γιατί υπάρχει ένα τίμημα για να
κερδηθεί το οτιδήποτε Μεγάλο και Υψηλό, και αυτό το τίμημα εδώ κατεβλήθη στο ακέραιο.
Ηλίας Λάγιος
“Αναγνώσεις”, τχ.
117, 25/3/2005. Αφιέρωμα για το 1821
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου