30/11/13

O ζωγράφος του μήνα


Ο ζωγράφος του Δεκεμβρίου είναι ο Ιβάν Μαστερόπουλος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μόσχα. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Φοίτησε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών (1998-2004) ως υπότροφος του Υπουργείου Εξωτερικών. Παρακολούθησε ως ακροατής στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2002-2003) μαθήματα αγιογραφίας στο εργαστήριο του Παύλου Σάμιου. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2004-2009) ζωγραφική με δάσκαλο το Γιάννη Ψυχοπαίδη και φωτογραφία με δάσκαλο το Μανώλη Μπαμπούση.
Έχει παρουσιάσει το έργο του σε δύο ατομικές εκθέσεις, στην «Άγιον Όρος-μεταξύ ουρανού και γης», στον Πολυχώρο Χάρτα, στο Βόλο, στο Πνευματικό Κέντρο Γιαννιτσών και στο Δημαρχείο Βέροιας, και στην «Orfeu Negro-Foreign Artists in Greece», στην Αθήνα (2010).
     
Συμμετείχε σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως η «Pixel Dance», στον εκθεσιακό χώρο Κόδρα του Δήμου Καλαμαριάς (2005), η «Διαδρομές/Ομαδική Έκθεση 17 Νέων Καλλιτεχνών», στον Εκθεσιακό Χώρο Μύλων Αγίου Γεωργίου, στην Πάτρα και η «Byzantine Art», στο Palace Ελσίνκι της Φινλανδίας (2006), η «Αυτή τη φορά να μην ξεχάσουμε μια καμμένη έκθεση» με την ομάδα Ορίζοντας, στην Αθήνα, Πάτρα, Αίγιο, Ελασσόνα, Βόλο και Παρίσι, και η «Σμάλτο. Χρώμα στο Χρόνο», στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας (2007), η «Το ημερολόγιο της Φωτιάς», στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα», η «Biennale νέων δημιουργών Καλών Τεχνών Ελλάδας», στο Σταθμό Συντάγματος του Μετρό και το Φεστιβάλ «Animation Animasyros», στη Σύρο (2008), η «Med I Krv», στο Βάλιεβο της Σερβίας (2009), η «Εικαστική Εκδήλωση για Άστεγους της Αθήνας», στην Τεχνόπολι του Δήμου Αθηναίων, η «Διπολικότητα και Τέχνη» που συνδιοργάνωσε το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής και η ΑΣΚΤ της Αθήνας, η «Med I Krv-exhibition3», στην Art-Klinika του Novi Sad, στη Σερβία, η «Αφιέρωμα στον Κινηματογράφο», στο Mary Alexiou-Athens Art-Space, στην Αθήνα (2010) και η «Ανοίγοντας φτερά», στην ΤΙΩ ΕΙΛΑΡ, στην Αθήνα (2013).              
Ο Ιβάν Μαστερόπουλος ζωγραφίζει τόσο τα τοπία του όσο και τις φιγούρες του με μια «παστώδη» και καθαρά εξπρεσιονιστική πινελιά που αναδεικνύει σε φορέα της συναισθηματικής φόρτισης των υποκειμένων του.
Η έντονη γλώσσα που χρησιμοποιεί φτιάχνεται με συμπληρωματικά χρώματα και μας θυμίζει κατ’ αρχήν έργα των γερμανών πρωτοπόρων της «Γέφυρας» των αρχών του 20ού αιώνα, όπως ο Έρνστ Κίρχνερ.
Οι ζεστές αποχρώσεις της ώχρας και του κόκκινου, η μετωπική προβολή των προσώπων του φανερώνουν ωστόσο και επιρροές από τη βυζαντινή αγιογραφία.
Ενώ το σώμα αντιμετωπίζεται ως μια αδρή και σουρεαλιστική αποτύπωση της κίνησης που μας παραπέμπει στις επίπεδες φιγούρες του Ματίς και στις τραγικά παραποιημένες μορφές του Φράνσις Μπέικον.
«Η έκφραση», σημειώνει ο Ματίς «βρίσκεται σε ολόκληρη τη διάταξη του πίνακα: η θέση που καταλαμβάνουν τα σώματα, τα κενά που υπάρχουν γύρω τους, οι αναλογίες, όλα συμβάλλουν στο τελικό αποτέλεσμα.» Και θεωρώ ότι οι «γεροί άξονες» του σχεδίου είναι αυτοί που κρατούν  τις ισορροπίες στις συνθέσεις του Μαστερόπουλου και δεν αφήνουν το χρώμα να μεταβληθεί σε μια ασαφή μάζα.
Η συνειδητοποίηση των διαφορετικών μορφοπλαστικών διατυπώσεών του ανοίγει το δρόμο  στην πολυσύνθετη και συναρπαστική αλήθεια της εικαστικής μαρτυρίας.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια: