Κοντούλα λεμονιά

στο πολυφωνικό συγκρότημα «Διώνη»,

 χρωστούμενο

Γλυκιά κοντούλα λεμονιά μου μην ανθίσεις

 σε μια πατρίδα

ρημαγμένη

από  απελάτες, πόρνους και νενέκους.

Γλυκιά κοντούλα λεμονιά μου μην ανθίσεις.

Τούτο το  χώμα που φυτρώνεις

το μολύναν

τα φυτοφάρμακα του κέρδους,

τα εντομοκτόνα  που αφανίσαν  το πράσινο της μνήμης,

οι ακρίδες που ρημάξαν  τη χλωροφύλλη απ’ το βλέμμα των νεκρών μας.

Γλυκιά κοντούλα λεμονιά μου μην ανθίσεις.

Περίμενε μιαν Άνοιξη

για να ’ρθει το σεφέρι,

να πρασινίσει στα βουνά  το  ανθισμένο αίμα,

ο Θεριστής το γόνιμο θυμό του να καρπίσει

στάχυ στυφό της στέρησης,

και ένα κεφάλι ατίθασο κι ακούρευτο

νύχτα κρυφά  να φύγει

 ψηλά από εκεί

–από  το φανοστάτη των Τρικάλων–

κι ύστερα

–με το Βοριά με το Νοτιά–

καλπάζοντας σαν τότε

να πάει να σμίξει με  το ριζιμιό  κορμάκι του.

Άνοιξη του 2012
Βασίλης Αλεξίου