Νοσταλγία

ΦΥΛΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ

Στις όχθες του Δούναβη. Ένα βλέμμα, η φίλη, εκείνο το πρώτο βλέμμα γεμάτο μελαγχολία. Γνωριμία σε άλλο τόπο. Απόπειρα να βρω τις ρωγμές πίσω από το τείχος της μελαγχολίας. Χρόνια πριν. Για χρόνια υπήρχε η σιωπή. Μια σιωπή που έκρυβε ένα τραύμα παλιό, ίσως λίγο μετά την εφηβεία. Ποτέ δεν ρώτησα. Οι σιωπές των ανθρώπων φανερώνουν τα άρρητα.

Χρόνια μετά δίπλα φαίνεται το Βελιγράδι. Η άσπρη πόλη. Ταξίδι νοσταλγίας. Συνοδεύομαι από ένα βλέμμα γεμάτο μελαγχολία. Βλέπω τους Τσιγγάνους, άρχοντες του ποταμού. Ένα ποτήρι μαύρο κρασί. Πιες το και πέταξέ το στο ποτάμι, θα το βρω στη Μαύρη Θάλασσα, έτσι μου είχε πει μια νεαρή τσιγγάνα ύστερα από μια γιορτή για τον ξένο που είχε φτάσει στον τόπο τους.

Γυρίζω πίσω στα γκρεμισμένα ερείπια του άστεως. Στα σπίτια του κέντρου γεμάτα με τους κολασμένους που θα γίνουν βορά στα real estate. Νοσταλγία για έναν τόπο που δεν γνώρισα ποτέ. όλοι οι τόποι είναι κομμάτι του τόπου. όλα τα βλέμματα είναι κομμάτι του μελαγχολικού βλέμματος. Η αθωότητα.

Νοσταλγώ τις σκόρπιες συζητήσεις που μοιάζουν σαν αστραπές σοφίας, νοσταλγώ τις σκόρπιες εικόνες των αυχμηρών αναμνήσεων. Εκείνες που διέλυσαν με τρόπο τελεσίδικο τον ψευδεπίγραφο ρομαντισμό. Που μου χάρισαν τον καιόμενο ήλιο της ερήμου.

Σκοτάδι, τίτλοι ειδήσεων. Χειροκροτώ τους υπέροχους Ιρλανδούς. Φύγετε, είστε η ντροπή της χώρας. Τίτλοι ειδήσεων που εδώ καμία φιλοκυβερνητική εφημερίδα δεν τόλμησε να βάλει. Ούτε καν οι εκ δεξιών "αντιπολιτευόμενες". Θυμώνω, μα νοιώθω εκείνο το πρώτο βλέμμα το μελαγχολικό να με συγκρατεί. Νοσταλγία για το δικαίωμα της ψήφου που εκχωρήθηκε στα σκουπίδια. Νοσταλγώ την παλιά φράση. Εκείνον που δεν ασχολείται με τα κοινά πράγματα της πόλης δεν τον αποκαλούμε απράγμονα αλλά τον θεωρούμε αχρείο". Γι' αυτό δεν συγχωρώ την αποχή από τις εκλογές.

Και πάλι η σιωπή. Προσπαθώ να θυμηθώ την πρώτη στιγμή, τότε που εκείνο το βλέμμα εξαφάνισε εντός μου τον ναρκισσισμό και την οίηση των περίπλοκων λέξεων. Μπροστά μου βλέπω χιλιάδες λαού να πολιορκούν την Βουλή. Δεν κρατούν αναμμένα κεριά. δεν φωνάζουν συνθήματα, αλλά μιλούν με τη γλώσσα του σώματος. Η οργή τους γίνεται χορός που απειλεί να πνίξει την κυβέρνηση των ανδρείκελων.

Βουδαπέστη, σ’ ένα μικρό ταβερνείο ακούγεται ένα παλιό τραγούδι. "Δεν υπάρχει στον κόσμο παρά μόνο μία γυναίκα για σένα". Αίμα του ταύρου, κρασί γοητευτικό και σκληρό, πρέπει να τα ταιριάξω όλα. Όλα αυτά που γίνονται τώρα, όλα όσα έγιναν, που μοιάζουν σαν κομμάτια καθρέφτη που πρέπει να ξαναγίνει από την αρχή.

Απορία γι' αυτό που έρχεται, γι' αυτό που νομίζω ότι έρχεται. Κλεισμένος σ' ένα κελί, ως επικίνδυνος για την δημόσια ασφάλεια, ιχνογραφώ στους τοίχους. Το ξέρω, θέλουν να γεμίσουν τον τόπο με κελιά και με μπάτσους, γιατί ξέρουν καλύτερα αυτό που έρχεται. Χιλιάδες λαού μπαίνουν μέσα στις τράπεζες. Αίμα στην αρένα. Η βία τους έφερε την αντιβία.

Παρίσι. σ' ένα καφέ αφήνομαι στην νοσταλγία. Μπροστά μου σωριασμένες οι εφημερίδες υμνολογούν τον νέο Μάη. Φοβάμαι τους ύμνους του καθεστωτικού Τύπου. Είναι ικανός σε λίγο να βγάλει διαφημιστικά της νέας εξέγερσης.

Απροσδόκητα, η παλιά φίλη κάθεται στο τραπέζι μου. Δεν μιλά∙ απλώς σφίγγει το χέρι μου. Η σιωπή, μια σιωπή εκρηκτική θαρρείς, δεν χωρά στο μικρό καφέ. Μια σιωπή γεμάτη ήχους και μουσικές. Ανάμεσα σε οδοφράγματα και φωτιές κείμαι με κάπως παράδοξο τρόπο. Νοσταλγώ τον καιρό που ήμουν πολίτης, εκείνο ή τον άλλο Δεκέμβρη. Σήμερα απλώς είμαι ανέστιος. Νοιώθω μια παγερή ελευθερία.

Βρυξέλλες. Η Μέρκελ, η εργασία απελευθερώνει... Ο ίδιος ήχος, ο ίδιος βάρβαρος ήχος, ο ίδιος αποτρόπαιος ήχος. Σε άλλο χρόνο πάλι, ίσως σε λάθος χρόνο. Η φίλη μού σκουπίζει λίγες σταγόνες ιδρώτα, σε μια πλατεία του Μωχάμετ του 6^ου, στην Καζαμπλάνκα. Νοσταλγώ αυτά θα έρθουν, αυτά νοσταλγώ. Τις ανήμπορες μέρες του μέλλοντος και τις ζωογόνες νύχτες.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ