ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ
Στον ανοιχτόκαρδο και ανιδιοτελή σ. Αλέκο Λύτρα, ο απότομος χαμός του οποίου ανέτρεψε τη δομή αυτού του σχολίου , ενέτεινε όμως την ουσία των σκέψεων που το προκάλεσαν.
Γιατί μόνο αν μπορέσουμε να δέσουμε λειτουργικά –όπως έκανε και εκείνος στη σύντομη ζωή του– το άμεσο τοπικό με το ευρύτερο κοινωνικό-πολιτισμικό και το διεθνικό, θα μπορέσουμε να επανακτήσουνε ως Αριστερά φερεγγυότητα και ορατή αποτελεσματικότητα, θα αναδείξουμε πειστικά το ριζικά διαφορετικό που επαγγελλόμαστε .
Και έχω την πικρή αίσθηση, ανασκαλεύοντας ένα όγκο προεκλογικού υλικού – όλων των κατευθύνσεων, αποχρώσεων και επιπέδων – ότι η παλιά άμεση διάκριση, αισθητική και πολιτική, των αριστερών από τα αστικά προεκλογικά υλικά, σε μεγάλο βαθμό έχει εκλείψει. Ότι η κυρίαρχη τηλεοπτικό-διαφημιστική εικονολογία έχει σε μεγάλο βαθμό επιβληθεί.
Φωτεινές εξαιρέσεις προφανώς και υπάρχουν και μάλιστα όσο φεύγουμε από τους κεντρικούς και περιφερειών συνδυασμούς, προς μικρότερα τοπικά, αυτοδιοικητικών πρωτοβουλιών σχήματα, αυτή γίνεται ορατή και αισθητικά ενδιαφέρουσα .
Το γεγονός δεν είναι προφανώς τυχαίο. Όσο αποδυναμώνεται ο οραματικός μας Λόγος, όσο ο νεοφιλελεύθερος διαχειριστικός εμπειρισμός και η «επικοινωνιακή» του στρατηγική συγκαλύπτει τις ταξικές και πολιτισμικές διαφορές, τόσο το φαινόμενο θα πολλαπλασιάζεται, τόσο ο προσωποκεντρικός μικροαστισμός θα εντείνεται. Η φωτογραφία του υποψήφιου και τα μονολεκτικά συνθηματικά θα κυριαρχούν του αναλυτικού επιχειρήματος .
Στη συρρικνούμενη, απονευρωνόμενη και τυποποιούμενη «συναινετική» αντιπροσωπευτική Δημοκρατία μας, για τα συγκλίνοντα επί της ουσίας αστικά πολιτικά μορφώματα και τις ενσωματούμενες στην κυρίαρχη πολιτική σκηνή αριστερής προέλευσης δυνάμεις η πορεία αυτή θεωρείται αυτονόητη, αναπόδραστη. Για την Αριστερά όμως, που θέλει να παραμένει ριζοσπαστικά αμφισβητησιακή και βαθιά διαρκώς ανανεωτική, προφανώς θα έπρεπε όχι.
Σε μια εποχή μάλιστα που η επέλαση του πιο άγριου καπιταλισμού χτυπά κοινωνικές κατακτήσεις χρόνων, διαλύει το όποιο κοινωνικό κράτος υπήρξε, εντείνει τις οικονομικό-πολιτισμικές αντιθέσεις ανάμεσα κυρίως στα κατώτερα στρώματα γηγενών και οικονομικών μεταναστών, ενώ η ανεργία καλπάζει και η κυβερνητικό-τηλεοπτική προπαγάνδα επιτίθεται σε κάθε έννοια Συλλογικού και Δημόσιου.
Η Αριστερά εμφανίζεται όχι μόνο πολυδιασπασμένη, μα και ανίκανη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Ανίκανη να δέσει το άμεσο με το γενικό, το γενικό με το οικουμενικό. Σχεδόν αδιάφορη στο να ενώσει, τα τόσα διάσπαρτα αμφισβητησιακά κοινωνικά κύτταρα που αναδεικνύει η κρίση, σε μια απτή ριζοσπαστική πολιτική υπέρβασης του αντιλογικού και αλλοτριωτικού υπάρχοντος. Με έναν, σε μεγάλα τμήματα της, ιδιότυπο νεοσταλινικό εθνοκεντρικό λαϊκίστικο απομονωτισμό, και ένα, σε μεγάλο βαθμό, γενικόλογα καταγγελτικό αντιμνημονιακό λόγο. Ψάχνοντας περισσότερο την τηλεοπτική έξυπνη ατάκα, από τη συζήτηση των προβλημάτων και την ανάδειξη διεξόδου αγωνιστικής προοπτικής.
Και η μόνη, απτής προοπτικής διέξοδος, στο διεθνοποιημένο περιβάλλον που ζούμε, οφείλει να αναζητηθεί στη λειτουργική σύνδεση των άμεσων καθημερινών και μικρών, με τα γενικά και με τα αντίστοιχα που βιώνουν οι άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Μόνο αν το κόστος -οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, της ανεργίας, της έλλειψης, λόγω οικονομικής αδυναμίας, κατανάλωσης- δηλαδή το κόστος του συντονισμού διευρυνόμενων και εντεινόμενων κοινών απεργιακών αγώνων, θα υποχρεώσει την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή πολιτική να αντιστραφεί, υπερβαίνοντας την Συνθήκη της Λισσαβόνας όχι πια υπέρ των Τραπεζών αλλά και υπέρ των πολιτών της Ηπείρου. Και αυτή την σαφή ελπιδοφόρα προοπτική μόνο η δική μας Ανανεωτική Ριζοσπαστική Αριστερά, μπορεί να την υπηρετήσει! Προφανώς, μέσα από μια ουσιαστικά δημοκρατική ανασύνθεσή της.
Διαφορετικά, για μια ακόμη φορά στην παγκόσμια ιστορία ο καπιταλισμός θα υπερβεί μόνος του και προς όφελός του και τούτη την κρίση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου