Σαν βασιλιάς, που τύλιξε το φέγγος της πορφύρας,
κάτω απ' τον ίσκιο π' έριχνε μεγάλη καρυδιά
καθόσουν σ' ένα ξέφωτο σαν άλλος χρυσολύρας
βαθιά μες την πολύθροη του δάσους την καρδιά.
Κι όλα τα ζώα αφήνανε τα πράσινα σκοτάδια
κι έρχονταν και καθόντουσαν τριγύρω σου δειλά
-λιοντάρια, κάπροι, πάνθηρες, ελάφια και ζαρκάδια-
κι αφουγκραζόνταν που έπαιζες τη λύρα, σιωπηλά.
ΙΙ
Μες των ονείρων το βαθύ βυθίστηκες τον Άδη,
εκεί που σάμπως είδωλα γυρίζαν οι νεκροί.
Αν είναι μέρα δεν μπορείς να πεις, αν είναι βράδυ,
γιατί βαραίνουν ουρανοί χαλύβδινοι, τεφροί.
Εκεί είναι πόλεις που ποτέ στον κόσμο αυτό δεν είδες,
λεωφόροι, που φωτίζουνε λυχνίες ηλεκτρικές
κι όπου μαρμάρινες στοές με κίονες κι αψίδες
βγάζουνε σε κατάλευκες, μεγάλες κλινικές.
Μ' υψικαμίνους σκοτεινούς ορθώνονται εργοστάσια,
που μοιάζουν και τα σύννεφα φτιαγμένα από καπνό,
και πέτρινα αμφιθέατρα σκιάζουν και γυμνάσια,
ενώ φωτίζουν αστραπές βουβές τον ουρανό.
Και το σιδηροδρομικό σταθμό σ' αυτή την πόλη
αγάλματα αντικρίζουνε μαρμάρινα μπροστά
-ολόγυμνοι διαδούμενοι, πέτρινοι δισκοβόλοι-
από τη σμίλη του τρανού Μύρωνα σκαλιστά.
Κι ένας περίστυλος ναός στο λόφο αγναντεύει
επάνω από μιας θάλασσας μελάνι ζοφερό
προβλήτες από σίδερο, που χάνονται στα ερέβη,
και ναυπηγεία μ' ακίνητα καράβια στο νερό.
Στην άκρη εκεί της θάλασσας, σα να σε περιμένει,
την Ευρυδίκη νόμισες πως είδες μια στιγμή,
την ακριβή γυναίκα σου, την τόσο αγαπημένη,
με τα ξανθά της τα μαλλιά, το λυγερό κορμί.
Κι εσύ κοντά της έτρεξες για να την ανταμώσεις,
αλλ' όταν έφτασες γοργός, εκεί δεν ήταν πια.
Μονάχα της εσθήτας της λευκάζαν οι πτυχώσεις
στη βάρκα π' ο ίδιος Χάροντας κρατούσε τα κουπιά.
ΙΙΙ
Μια λύρα τώρα μελωδεί, γοργά καθώς πηγαίνει
στου παγωμένου ποταμού το ρέμα το βαθύ,
κι η κεφαλή σου είναι σ' αυτή σφιχτά προσκολλημένη
σα νά 'χει, λες, αχώριστα στη λύρα χαραχθεί.
Κι η λύρα ξάφνου από τη γη στον ουρανό ανεβαίνει
τον Οφιούχο για να βρει κι άλλους αστερισμούς
και στο στερέωμα ψηλά για πάντα αστερωμένη
λάμπει στης Νύχτας το έρεβος με πύρινους χρησμούς.
Γιώργος Βαρθαλίτης
επάνω από μιας θάλασσας μελάνι ζοφερό
προβλήτες από σίδερο, που χάνονται στα ερέβη,
και ναυπηγεία μ' ακίνητα καράβια στο νερό.
Στην άκρη εκεί της θάλασσας, σα να σε περιμένει,
την Ευρυδίκη νόμισες πως είδες μια στιγμή,
την ακριβή γυναίκα σου, την τόσο αγαπημένη,
με τα ξανθά της τα μαλλιά, το λυγερό κορμί.
Κι εσύ κοντά της έτρεξες για να την ανταμώσεις,
αλλ' όταν έφτασες γοργός, εκεί δεν ήταν πια.
Μονάχα της εσθήτας της λευκάζαν οι πτυχώσεις
στη βάρκα π' ο ίδιος Χάροντας κρατούσε τα κουπιά.
ΙΙΙ
Μια λύρα τώρα μελωδεί, γοργά καθώς πηγαίνει
στου παγωμένου ποταμού το ρέμα το βαθύ,
κι η κεφαλή σου είναι σ' αυτή σφιχτά προσκολλημένη
σα νά 'χει, λες, αχώριστα στη λύρα χαραχθεί.
Κι η λύρα ξάφνου από τη γη στον ουρανό ανεβαίνει
τον Οφιούχο για να βρει κι άλλους αστερισμούς
και στο στερέωμα ψηλά για πάντα αστερωμένη
λάμπει στης Νύχτας το έρεβος με πύρινους χρησμούς.
Γιώργος Βαρθαλίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου