ΤΖΟΥΛΙΑ ΓΚΑΝΑΣΟΥ, Γόνιμες μέρες, Εκδόσεις Γκοβόστη, σελ. 144
Έχουν πολλά ειπωθεί και γραφτεί για τις εμμονές των συγγραφέων. Ωστόσο αυτό που αναφέρεται ως συγγραφική εμμονή συχνά δεν είναι παρά ο τρόπος που βλέπει το πρόσωπο που συγγράφει τον κόσμο. Και όταν ο τρόπος αυτός διαφοροποιείται αρκετά από τον μέσο όρο, τότε έχουμε να κάνουμε με μια πρωτότυπη υφολογική και θεματική αναζήτηση που εγείρει σκέψεις προβληματισμούς ή συναισθήματα. Στα βιβλία της Τζούλιας Γκανάσου πρωταρχικό ρόλο παίζουν τα συναισθήματα. Τα οποία ξεσπάνε συχνά βίαια και ανερμήνευτα στην ψυχή του αναγνώστη, και δημιουργούν μια ένταση που αποτελεί την ιδιόμορφη αναγνωστική εμπειρία που, παρά τη δυσκολία της γραφής, έχει οδηγήσει τη συγγραφέα σε σημαντικές λογοτεχνικές επιτυχίες (υποψηφιότητες, βραβεία, αλλά και πωλήσεις, καθώς το τελευταίο της βιβλίο έφτασε σε τρίτη έκδοση).
Εντύπωση ίσως προκαλεί η, υπό την παραπάνω έννοια, εμμονή μιας σχετικά νέας και νεαρής σε ηλικία πεζογράφου, να ασχολείται με θέματα δύσκολα. Θέματα που αναφέρονται στη φθορά, την προσωρινότητα της ύπαρξης αλλά και τη δυναμική των επιλογών μας. Οι ήρωες της Τζούλιας Γκανάσου είναι άνθρωποι που υποφέρουν, ωστόσο ποτέ δεν είναι έρμαια της τύχης αλλά αποτέλεσμα των επιλογών και των πράξεών τους.
Στις Γόνιμες μέρες πρωταγωνιστής είναι ένας άντρας ο οποίος βρίσκεται αναίσθητος δίπλα σε έναν νεκρό. Καθώς θεωρείται ύποπτος εγκληματικής δράσης, μεταφέρεται σε νοσοκομείο όπου με χορήγηση φαρμάκων επιχειρείται ανασύσταση της μνήμης του, ώστε να συνέλθει και να δώσει κατάθεση. Με αυτή τη στοιχειώδη αστυνομική πλοκή, η συγγραφέας ασχολείται με το θέμα της μνήμης και της ύπαρξης, καθώς ο πρωταγωνιστής είναι αυτά που θυμάται. Η φθορά της μνήμης συνεπάγεται την φθορά της ύπαρξης και η ανασύσταση της μνήμης συνεπάγεται την ανακατασκευή του ανθρώπου. Ο ήρωας είναι σε διάφορα στάδια του βιβλίου ένας διαφορετικός άνθρωπος, καθώς θυμάται αποσπάσματα και κομμάτια της ζωής του και της δράσης του κι αποκαλύπτεται διαφορετικός και στα δικά του μάτια αλλά και στα μάτια των γύρω του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι ημέρες της αναισθησίας, της αρρώστιας, γίνονται γόνιμες, καθώς η μνήμη αναδημιουργεί τον πρωταγωνιστή και συνθέτει μια ίσως διαφορετική προσωπικότητα.
Γιάννης Παπαγιάννης
 |
| Διονύσης Καβαλλιεράτος, “Αγίου Βαλεντίνου”, 2019, ξυλομπογιά σε χαρτί, 90 × 80 εκ., φωτ.: Boris Kirpotin |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου