Διακόσια χρόνια κι ακόμη έρχεστε
απλώνονται τα χέρια ολούθε
μα το άγγιγμα όλο αναβάλλεται
ένας Μιχαηλάγγελος σε απόγνωση
σε επώδυνη αναμονή η Καπέλα Σιξτίνα
κι οι σκαλωσιές στη μέση
Κι όμως εμείς πασχίζουμε
ζωγραφίζουμε τις μάχες σας
με ακριβά εισαγόμενα χρώματα
αποστηθίζουμε δύσκολα ονόματα
πασάδες νεκρούς χρονολογίες
ντυνόμαστε τα ρούχα σας
σε γιορτές απόκριες και παρελάσεις
τραγουδάμε για την λευτεριά
με ανοιχτά φωνήεντα παλικαρίσια
Όταν όλα τελειώνουν
γυρνάμε σπίτι με βήμα σερνάμενο
πετάμε από πάνω μας βαρείς ντουλαμάδες
κι εξαντλημένοι βουλιάζουμε σε καουμπόικα
σε τούρκικα σήριαλ πνιγμένα στο κλάμα
στην οθόνη απαγάγουν παιδάκια μας άγνωστα
τα δικά μας παίζουν video games
ηρωικά στο χαλί ξαπλωμένα
Τα κοιτάς κι αναθαρρεύεις
Όλα λες ξαφνικά είναι απλά
κι επικίνδυνα
κι όλα εξαρτώνται από σένα
όπως πάντα
Ηρώ Νικοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου