Η ερωτική σχέση της Έπης με τη διδασκαλία

Η Επη Πρωτονοταρίου (δεξιά) στο Κουκλοθέατρο Αθηνών

Της Λεώνης Βιδάλη*

«Κυράδες μου καλημέρα», έτσι μας αγκάλιασε η γενναιόδωρη θεατρική φωνή της την πρώτη ημέρα που συναντηθήκαμε. Θα ήταν η καθηγήτριά μας του μαθήματος των «Τεχνικών» για τα επόμενα έξι χρόνια, στο ιδανικό περιβάλλον πνευματικότητας και ελευθερίας της Σχολής της Μίνας Αηδονοπούλου. Στο ίδιο σχολείο που λίγα χρόνια πριν ήταν και εκείνη μαθήτρια. Αμέσως μετά μοίρασε κάρβουνα και ένα μεγάλο ρολό χαρτί του μέτρου και μας παρακίνησε να αρχίσουμε την ζωγραφική.

Η Έπη ήταν ο απόλυτος ορισμός της έννοιας του Δάσκαλου. Είχε πάντα κέφι, τραβούσε μπροστά με δύναμη και επιμονή και απεχθανόταν τους συμβιβασμούς και τη μετριότητα. Το μάθημά της ήταν ανακάλυψη, δημιουργία, χαρά, απελευθέρωση αλλά και πειθαρχία μαζί.

Ζωγράφος η ίδια, υπήρξε η ψυχή της «Επιτροπής Τεχνικών», του απογευματινού μας Εργαστηρίου. Στις πολλές δραστηριότητές του ξεχώριζαν οι θεατρικές παραστάσεις που ανεβάζαμε στο θεατράκι του σχολείου: «O Πρωτομάστορας» του Γιώργου Θεοτοκά, «To Παραμύθι χωρίς Όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα, «Η Σημασία να είσαι Σοβαρός» του Όσκαρ Ουάιλντ… Χρειαζόταν πολλή δουλειά, ατέλειωτες πρόβες, σκηνικά, αφίσες, προσκλήσεις, προγράμματα, όλα ζωγραφισμένα ένα-ένα στο χέρι, επικρατούσε όμως μεγάλος ενθουσιασμός.

Βασικό στέλεχος και πρωτεργάτης του «Κουκλοθεάτρου Αθηνών ο Μπάρμπα-Μυτούσης» όπου έπαιζε τον «Κλούβιο» με την αξέχαστη φωνή της, αναπόφευκτα συνέβαλε και στην «Επιτροπή Κουκλοθεάτρου», τη μεγάλη παράδοση της Σχολής Αηδονοπούλου. Με τα έργα που γράφαμε, τις κούκλες και τα σκηνικά που κατασκευάζαμε, την «Κυρά-Καλή», τον «Μπόμπιρα» και τη «Μαρούκα», δίναμε κάθε χρόνο παραστάσεις εκτός από το σχολείο και σε Ιδρύματα με παιδιά. Φτάσαμε να ανεβάσουμε στο Κουκλοθέατρο μέχρι και το «Ημέρωμα της Στρίγγλας» του Σαίξπηρ.

Η Έπη είχε πάθος, λάτρευε τη δουλειά της. Δεν εγκατέλειψε ποτέ τη διδασκαλία, «τα παιδιά της» όπως έλεγε, ακόμα και όταν οι υποχρεώσεις της Αίθουσας Τέχνης Δεσμός δεν της άφηναν κανένα περιθώριο χρόνου. Μέχρι το τέλος της ζωής της άνοιγε διάπλατα το σπίτι και την αγκαλιά της, παρακολουθούσε την πορεία και την εξέλιξή μας και καμάρωνε για μας.

Το παράδειγμά της επηρέασε βαθειά και καθόρισε υποσυνείδητα πολλές από τις μετέπειτα επιλογές μας.

*Η Λεώνη Βιδάλη χαράκτρια, είναι ομότιμη Καθηγήτρια της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών