Εξατμίσεις

ΜΙΚΡΟΔΙΗΓΗΜΑ

Στεφανία Στρούζα, The dark ones, δίπτυχο, ψηφιακή εκτύπωση

Κοιτούσα από το απέναντι πεζοδρόμιο το παλιό συνεργείο με τις εξατμίσεις, υπνοβατούσα σχεδόν μες στο καυτό φως του αποπνικτικού μεσημεριού. Παλιό το μαγαζί και γκρίζο κι όμως δεν το θυ­μάμαι να ήταν εδώ μέχρι χθες, σαν να ξεφύτρωσε ξαφνικά. Διέσχισα τον δρόμο και κατευθύνθηκα προς τη καπνι­σμένη τζαμαρία, μπήκα χωρίς να σκεφτώ κάποια δικαιολογία. Γύρω από μια μαντεμένια ξυλόσομπα βλέπω απλωμένο ένα κυ­κλικό χορό από σαραβαλιασμένες καρέκλες, πάνω τους ξε­χασμένοι άντρες απροσδιορίστου ηλικίας. Κάπου ανάμεσά τους θα είναι κι ο μάστορας, δυσκολεύομαι να τον εντοπίσω αλλά ούτως ή άλλως δεν βιάζομαι.

Υπάρχουν τόποι που οι άντρες είναι όμοιοι σαν κλώνοι, βραχνοί και γκρίζοι, τα πρόσωπά τους στον ίδιο τόνο με το μπουρί της σόμπας, ασά­λευτοι θαμώνες άεργοι. Μένουν για ώρα απο­λύτως σιωπηλοί και πολύ συγκεντρωμένοι σαν να ψάχνουν κρίσιμες απα­ντήσεις, σπα­νίως ακούγονται σκόρπιες λέξεις, ξε­κάρφωτες φτερου­γίζουν για δευτερόλεπτα και ξε­ψυχούν ανα­πά­ντητες στο βρώμικο αέρα. Κάποιοι χωρίς φανερή αιτία αρχίζουν να γκρι­νιάζουν χειρονομώντας αδέξια, έπειτα ψά­χ­νουν πα­ρη­γοριά κι αρπάζουν τα βαριά τσιγάρα, τα δά­χτυλά τους απολήγουν σε καύτρες αναμμένες. Φα­ναράκια που ολη­μερίς καπνίζουν, εξα­τμίζουν τις σκέψεις και τις λέξεις τους. Κάποια φευγαλέα βλέμματα έπεσαν πάνω μου κι αμέσως με προσπέρασαν, δεν αδειάζουν ν’ ασχοληθούν μαζί μου.

Αστράφτει έξω ξαφνικά κι αρχινά μια απότομη καλο­καιρινή μπόρα, τώρα έχω δικαιολογία που βρίσκομαι μέσα. Η μυρωδιά του μαγαζιού άλλαξε, βάρυνε η ατμόσφαιρα, ανα­κα­τώνεται ο καπνός τους με τα καυ­σαέρια του δρόμου, με τους λασπωμένους κυλίνδρους και τα καμένα πιστόνια των πελα­τών, μνημεία του μαύρου που σωριασμένα στις γωνίες στοι­χειώνουν το χώρο. Μπου­κωμένες εξατμίσεις οι σκέψεις τους, σπασμένα γρα­νάζια τα λόγια τους. Γανωμένα τα κορμιά τους όλο γέρνουν α­σύμ­μετρα, γκρί­ζος καπνός η ζωή τους συμ­βιβάζεται με τα γύρω. Κάποτε ανέλπιστα ανακατώνεται με το πράσινο των δέντρων που στέκονται αντίκρυ στο πεζο­δρόμιο, με το λασπωμένο ποταμάκι της λαϊκής απέναντι.

ΗΡΩ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ