Ως καθηγητής θεολογίας...

...Έχω πάψει πια να ασχολούμαι με αυτήν την "σέχτα" που αποκαλείται Εκκλησία της Ελλάδος. Ο λόγος είναι απλός: τόσο μίσος για την εικόνα του Θεού που δεν μας μοιάζει μου φέρνει αποστροφή. Δεν είχα δεν έχω και δεν θα μπορώ να έχω οποιαδήποτε σχέση με ιερωμένους τύπου Αμβρόσιου, Σεραφείμ Πειραιώς και άλλων. Και οι ζωές οι προσωπικές τραγωδίες ανθρώπων δεν είναι παιχνιδίσματα για να περνά ο χρόνος μας Μακαριώτατε Αθηνών. "Ποιος είμαι εγώ για να τους κρίνω " είχε πει ο Ρώμης Φραγκίσκος αναφερόμενος στους ομοφυλόφιλους. Και όταν ακούω από το βήμα της Βουλής την εγκληματική οργάνωση να καλεί την Εκκλησία σε κοινό αγώνα, και από την ιερά μονή Πετράκη άκρα του τάφου σιγή, τότε ανατριχιάζω ακόμη περισσότερο.

Αλλά και η δεξιά του Κυρίου τόσο πολύ απεχθάνεται τον Άλλον; Αυτόν τον Όλον Άλλον που είναι το αιμάτινο πρόσωπο του πάσχοντος Χριστού. Ο μετανάστης και ο πρόσφυγας που χτυπιέται ανελέητα από τα φαιά τάγματα είναι αδελφός μου, ο ομοφυλόφιλος που γνωρίζει τον ρατσισμό στο πετσί του είναι αδελφός μου. Οι μηχανισμοί που τους εχθρεύονται είναι εχθροί μου. Γιατί όταν το διακύβευμα είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, τότε μισόλογα δεν χωρούν. Απέναντι στον μπρουτάλ και στον lıght φασισμό δεν χωρούν ευγενικές κουβέντες. Το μίσος που ξερνάνε ενδεδυμένο με λόγια, ενίοτε ευγενή, με τρομάζει ακόμη περισσότερο. "Όσοι δεν αγαπούν τον αδελφό μου τον ελάχιστο δεν αγαπούν εμένα". Αλλά αυτό δεν μπορούν να το ακούσουν τα βουλωμένα αυτιά μιας "πνευματικής", τρομάρα μας, εξουσίας χρόνων. Το παιδί που αυτοκτονεί στα 16-17, γιατί βιώνει τον ρατσισμό, δεν αυτοκτονεί. Είναι θύμα μιας δολοφονίας που έχει ως στέγαστρο την συλλογική μας υποκρισία.

Ναι, ας μαζέψουμε τις ρωγμές μας, να "πυρπολήσουμε" αυτή τη σαπίλα που είναι ντυμένη με ράσα, που αποθεώνει τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής. Όσοι ευαίσθητοι στην ουσία των πραγμάτων είναι καιρός να μιλήσουμε. Γιατί η Δημοκρατία νοηματοδοτείται από την συμπεριφορά της στον ελάχιστο. Αυτό ας το καταλάβουμε όλοι. Γιατί όταν καεί ο ελάχιστος τότε θα ’ρθουν τα τέρατα και για μας. Τι δεν καταλαβαίνουμε;

Ναι, αδέλφια, τώρα θα φύγω, έχει μια γιορτή κάτω στο ποτάμι. Είναι τσιγγάνοι με βιολιά, κυνηγημένοι του διάβολου. Εκεί θα στρίψω ένα σέρτικο τσιγάρο και θα πιώ. Πουτάνα ζωή, είπα, όταν είδα το ματωμένο πρόσωπο του μετανάστη, κι ένα δάκρυ κύλησε στο ρημαγμένο από τις κακουχίες πρόσωπό μου. Ένα πρόσωπο που είχε καταπονηθεί από τα "φλογερά λόγια" του Αμβροσίου για τα «παλικάρια" της Χρυσής Αυγής. Αλλά αυτό το πρόσωπο είναι το ίδιο με εκείνο που έλιωσε κάτω από τις μπότες του Ράιχ, είναι το πρόσωπο του Εβραίου, του ομοφυλόφιλου, του τσιγγάνου, του κομμουνιστή που είδε την αποτρόπαια μπότα από πάνω του.

Τώρα πια δεν υπάρχει γυρισμός, είπες. Και ύστερα ένας πνιχτός πυροβολισμός ακούστηκε, λίγο πριν πέσεις ματαιωμένος στο άσπρο χιόνι.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ

Δημήτρης Α. Φατούρος, Χωρίς τίτλο, 1966, κολάζ, 34,2 x 21,8 εκ.