Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Ιουλίου είναι η Liberty Peterson. Γεννήθηκε στο Λονδίνο, σήμερα ζει στην Αθήνα. Έχει φοιτήσει στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης (2007), Βυζαντινή και Νεοελλληνική Φιλολογία, στο Παλαιογραφικό και Ιστορικό Αρχείο του ΜΙΕΤ (2007-2010), Ελληνική Παλαιογραφία και Κωδικολογία, ενώ το 2013 έλαβε το Μεταπτυχιακό της Δίπλωμα στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, με ειδίκευση στις Δημόσιες Σχέσεις, Διαφήμιση και Επικοινωνία. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2012-2017)με δασκάλους τον Γιώργο Λαζόγκα και τον Πάνο Χαραλάμπους. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, όπως η «Κ», στο Bios(2012), η «12+17+1», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, (2014), οι «Γιώργος Βιζυηνός», στο Ζωγράφειο Λύκειο Κωνσταντινούπολης και «Δίπολα», στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων(2015), οι «Νέα Γενιά Ελλήνων Εικαστικών», στην Στοαρτ Κοραή της Εθνικής Ασφαλιστικής και «8^η Biennale Φοιτητών Ανωτάτων Σχολών Καλών Τεχνών Ελλάδος», στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης(2017).

Η Πέτερσον χρησιμοποιεί στα έργα της καθημερινά υλικά που εκπλήσσουν το θεατή με τις ανοίκειες χρήσεις τους. Βαδίζει πάνω στα ίχνη του ντανταϊστή και υπερρεαλιστή Μαν Ραίη, εκείνου του χαρισματικού καλλιτέχνη που δεν δίστασε να μετασχηματίσει μιαν απλή συσκευή σιδερώματος σε ένα σύμβολο καταστροφής της επιβεβλημένης μόδας και ενσωμάτωσε στην κάτω του επιφάνεια καρφιά που «θα μπορούσαν να ξεσκίσουν σε λωρίδες ένα φόρεμα». Θέλοντας να το μετατρέψει έτσι σε έργο τέχνης, «δώρο» στον εξίσου ευρηματικό συνθέτη Ερίκ Σατί.

Ανατρέχει στα κινήματα της ρώσικης πρωτοπορίας δομώντας τον χώρο με μεγεθυμένους συνδετήρες που έχει φτιάξει με μεταλλικές βέργες βαμμένες μαύρες. Παίζει με τη γεωμετρική μορφή τους, συνθέτοντας με τις σχηματοποιημένες, λεπτές, ευθείες και λυγισμένες γραμμές τους σύνολα που κινούνται ρυθμικά, συγκλίνουν και αποκλίνουν, ανοίγουν και κλείνουν, γειώνονται και απογειώνονται δημιουργώντας ένα βάθος που ξεφεύγει από το πραγματικό και αφήνει το θεατή να περιηγηθεί και να αναστοχαστεί μέσα σ΄αυτό. «Ξεφεύγει» έτσι με τον τρόπο του Καζιμίρ Μάλεβιτς « από τη σαβούρα της αντικειμενικότητας» προβάλλοντας «την υπεροχή του καθαρού αισθήματος» που αποπνέει το ίδιο το αντικείμενο, το απελευθερωμένο όχι μόνο από τη συνηθισμένη εικόνα του αλλά και από τη συνηθισμένη αντιμετώπισή του.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ