Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Απριλίου είναι ο Βαγγέλης Χατζής. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Εργάστηκε από το 2011 μέχρι το 2015 στην Υπηρεσία Συντήρησης και Αναστήλωσης των Μνημείων της Ακρόπολης και εργάζεται από το 2014 στην Αναστήλωση του Αρχαϊκού Ιερού του Απόλλωνα, στο Δεσποτικό Αντιπάρου. Σπούδασε μαρμαρογλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών Πανόρμου της Τήνου (2007-2010) και γλυπτική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2012-2016)με δασκάλους τον Νίκο Τρανό και τον Γιώργο Λάππα. Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας και σχεδίου στα εργαστήρια των Μανόλη Μπαμπούση και Γιώργο Καζάζη.

Συμμετείχε σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως οι «ίχνη…», στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού της Τήνου (2008), «Art& the City II, city models», στο City Link της Αθήνας(2011), «Εργαζόμενοι στο βράχο/on the rocks», στο Λουτρό των Αέρηδων της Αθήνας, η «7^η Μπιενάλε Φοιτητών», στο ίδρυμα Θεοχαράκη, «Η πόλη από την ακρόπολη / τρεις γλύπτες κοιτούν την Αθήνα», στην γκαλερί έκφραση - γιάννα γραμματοπούλου και η «Feel free to feel green», στα πλαίσια του Athens Video Art Festival, στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών (2014), οι «corpus isola», στο Βουβάλειο Παρθεναγωγείο της Καλύμνου και «tidal flow», στο Συνεργείο Σκαφών ”aqua pro”, στο Μοσχάτο, «Ο κήπος των γλυπτών», στην Ιταλική Πρεσβεία της Αθήνας και η «in art», στην zinaathanassiadou gallery, στη Θεσσαλονίκη (2016).

Ο Βαγγέλης Χατζής δημιουργεί με το έργο του χώρους ουτοπικούς και απτούς συνδέοντας παραδοσιακές μορφές της έκφρασης με τέχνες των νέων μέσων. Συλλαμβάνει με το φωτογραφικό φακό πανοράματα της πόλης της Αθήνας και των κτηρίων της, τα κερματίζει ψηφιακά σε χιλιάδες μικρές ψηφίδες που αναδύονται ή σβήνονται μέσα σε ένα ατέρμονο παιγνίδι του εκτυφλωτικού φωτός με το σκοτάδι. Τα ανασυνθέτει άλλοτε όπως ένας νεότευκτος «ιμπρεσιονιστής», σε εικόνες που αναπαράγουν στο θεατή, που τις κοιτάζει από μακριά, ως ένας φανταστικός, αιωρούμενος κωπηλάτης, τοπία ανάγλυφα και παλλόμενα μέσα στα οποία μπορεί να διεισδύσει και να αναγνωρίσει, όταν τις πλησιάσει, την άναρχη ή συμμετρική δομή των λεπτομερών στοιχείων τους. Κι άλλοτε τα αφήνει να διαλυθούν και να χαθούν μέσα στην ακατάσχετη και εξπρεσιονιστικά αποδοσμένη, επιθετική ορμή του νερού. Εγκλωβίζει μέσα σε μικρές γυάλες μικρές φιγούρες κυρίων με παπιγιόν που απολλύουν την ταξική τους ανωτερότητα , μέσα από την προβολή τους ως αρνητικά του εαυτού τους σε ένα θέατρο σκιών. Φτιάχνει με κοινά, καθημερινά υλικά όπως βίδες και μεταλλικές γωνίες, σουρεαλιστικά γλυπτά που μοιάζουν με έντομα που δυσκολεύονται να ορθοποδήσουν. Επιχειρεί μέσα από την αντιπαράθεσή του με διαφορετικά ιδιώματα και είδη της τέχνης, σε μιαν κυριολεκτική όσμωσή τους, να δείξει το ευάλωτο αλλά και την ομορφιά της ζωής που κρύβεται ακόμα και μέσα στην πιο άσχημη πτυχή της.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ