Για τα "λαθραία" πράγματα θα γράψω σήμερα.
Για την άμετρη βία που σάρωσε το Παρίσι. Για τα αποτελέσματα των έργων των
χειρών μας. Πάγωσε η Δύση λένε. Είναι αλήθεια. Και τώρα; Ακόμη ένας πόλεμος;
Και τώρα; Ακόμη περισσότερη βία και μίσος; Όλα θυσία στην "ασφάλεια",
και οι πρόσφυγες στ' αλήθεια οι μεγάλοι "ένοχοι"; Ένα δάκρυ για την
Γαλλία, για την Ευρώπη. Από την Λιβύη μέχρι το Ιράκ, το σχέδιο
"Δημοκρατία" γέννησε τέρατα. Και τα τέρατα δαγκώνουν, ζωές
κατεστραμμένες, χώρες δηωμένες, ψυχές γεμάτες φόβο. Μπορούμε να σκεφτούμε; Να
αγνοήσουμε τις κραυγές των τσακαλιών; Να δούμε το γιατί και το πώς; Να
καταλάβουμε την πρώτη αιτία; Το Παλαιστινιακό και την αδικία που γεννά, την
οργή που συσσωρεύει. Να σκεφτούμε γιατί παιδιά της Δύσης έλκονται από την
αρρωστημένη βία των τζιχαντιστών; Γιατί η Ευρώπη δεν αρέσει πια. Έχει βία,
διαφθορά, έχει φτώχεια και ανεργία. Οι τζιχαντιστές δεν έπεσαν από τον Θεό,
ούτε από τον ουρανό. Κάποιοι τούς δημιούργησαν, κάποιοι δημιούργησαν τις
προϋποθέσεις για να υπάρξουν.
Και τώρα; Πώς θα μαζέψουμε τα συντρίμμια; Χτίζοντας
απόρθητα τείχη που δεν έχουν τύχη; Ανεβάζοντας και άλλο τον ήδη διογκωμένο
τζίρο των πολεμικών βιομηχανιών, που δημιουργεί τον νέο τύπο κρατικοδίαιτου
νεοκαπιταλιστή επιχειρηματία; Ερείπια ψυχής είναι ο κόσμος σήμερα. Αλλά
μπορούμε να ξαναϋπάρξουμε. Γιατί σπορά ελπίδας υπάρχει ακόμη και μέσα στο βαθύ
σκοτάδι.
Αγάπησα τα "λαθραία" πράγματα. Τον
"λαθραίο" καπνό, τους "λαθραίους" έρωτες, τις
"λαθραίες" ζωές. Τις λυτρωτικές νύχτες, όλα όσα δηλαδή μπορούν μαζί
με τα "λαθραία" αναγνώσματα και ακούσματα να συνεγείρουν τις ζωές
μας. Να μην αφήσουμε τον φασισμό να επιστρέψει. Η "Νύχτα των
Κρυστάλλων" είναι πολύ βαριά για να επαναληφθεί. Γιατί δεν διαφέρουν σε
τίποτε οι τζιχαντιστές από τους ναζιστές και τους φασίστες που καραδοκούν να
αποτελειώσουν την Ευρώπη. Γιατί είναι πια όρος επιβίωσης της Ευρώπης να αφήσει
πίσω της τις πολιτικές που διαλύουν τις κοινωνίες της Ευρώπης και στέλνουν
νέους ανθρώπους στην αγκαλιά του ISIS.
Να γιατί μπορούμε να περπατήσουμε ακόμη. Να γιατί
μπορούμε να ελπίσουμε. Γιατί αυτή η ήπειρος γνώρισε δύο παγκόσμιους πολέμους
και σηκώθηκε όρθια. Γιατί είμαστε εδώ και πενθούμε. Γιατί το πένθος είναι η
απαρχή της αυτογνωσίας, άρα της βιωμένης ελπίδας. Στους δρόμους του Παρισιού,
της Ρώμης, της Μαδρίτης και αλλαχού δεν περπάτησαν μόνο τύραννοι, δολοφόνοι,
φασίστες, τζιχαντιστές. Αυτοί οι δρόμοι έχουν μνήμες εξεγέρσεων λυτρωτικών,
έχουν ψυχή, έχουν τίμιο αίμα εργατών. Σ' αυτούς τους δρόμους τραγουδήθηκαν
τραγούδια που σημάδεψαν ζωές και εποχές. Σ' αυτούς τους δρόμους θα
ξαναβρεθούμε για να φτιάξουμε πάλι τα πράγματα. Θα ’χουμε μαζί μας όλα τα
τιμαλφή που μας στήριξαν.
Γι' αυτούς τους λόγους είναι αναγκαία περισσότερο από
ποτέ η ενδυνάμωση της Αριστεράς στην Ευρώπη. Γιατί μόνο αυτή μπορεί να
συνταιριάξει τα δύσκολα κομμάτια του σημερινού παζλ. Γιατί πρέπει να πούμε
καθαρά στον κόσμο ότι το παλιό σύστημα τελειώνει βουτηγμένο μέσα στα ανομήματά
του. Διάδοχός του δεν μπορεί να είναι οι σφαγείς της Ευρώπης, ούτε βέβαια οι
τζιχαντιστές. Μην απορούμε για όσα γίνονται σήμερα. Η ρίζα του κακού είναι ο
πόλεμος, οι πόλεμοι που γίνονται σε όλη την ακτίνα, από την Λιβύη μέχρι το Ιράκ
και την Συρία. Γιατί πάνω από 25.000.000 είναι οι νεκροί σε όλες αυτές τις
χώρες, αν προσθέσεις σε αυτά την Σομαλία, το Τσαντ, την Υεμένη και όπου αλλού.
Γιατί αυτό που πρέπει να απαιτήσουμε είναι να σταματήσει το σφαγείο. Το σφαγείο
που προκαλείται από τους πολέμους, που ξεκίνησαν και ενθαρρύνουν χώρες της
Δύσης. Τώρα αυτό πρέπει να γίνει. Ναι, είναι όρος επιβίωσης της Ευρώπης, να
αλλάξει, να αφήσει πίσω της τους αιμάτινους δρόμους που άνοιξε. Γιατί 16
εκατομμύρια είναι από την Συρία και το Ιράκ οι πρόσφυγες. Ας ρωτήσουμε, πώς
έγιναν αυτοί; Ένα εκατομμύριο οι νεκροί. Πώς άραγε; Ποιοι πάτησαν την σκανδάλη;
Όποιος στ' αλήθεια πονάει για τους νεκρούς του Παρισιού, πρέπει να κάνει αυτές
τις ερωτήσεις και να απαιτήσει απαντήσεις. Γιατί στ' αλήθεια οι τζιχαντιστές
δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν αν δεν υπήρχε το "εύφορο" έδαφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου