Ο ζωγράφος του μήνα

Δημήτρης Καλόγηρος, Η αίσθηση του χρώματος

Ο ζωγράφος του Αυγούστου είναι ο Δημήτρης Καλόγηρος. Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και ζει σήμερα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2004-2011) με δάσκαλο τον Γιάννη Ψυχοπαίδη. Παράλληλα, παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας, ψηφιδωτού και κεραμικής, με δασκάλους τους Μανώλη Μπαμπούση, Δάφνη Αγγελίδου και Παύλο Παλτόγλου αντίστοιχα.

Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως η «Πανελλήνια Έκθεση Ζωγραφικής ΟΤΟΕ» (2003), τα «Ημερολόγια Φωτιάς», Ζ’ Εργαστήριο, στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα»(2008), η «6^η Μπιενάλε Φοιτητών Σχολής Καλών Τεχνών»(2011). 

Ο Δημήτρης Καλόγηρος σμιλεύει με το έργο του την έκφραση του καθημερινού ανθρώπου. Χρησιμοποιεί ως αφετηρία του εικαστικού του έργου κατά κύριο λόγο τις φωτογραφίες φίλων και οικείων του προσώπων. Που ανακαλούν στη μνήμη άλλοτε κορνιζαρισμένες, παλιοκαιρίτικες φωτογραφίες (προ-)πάππων και (προ-γιαγιάδων, κι άλλοτε τα σκληρά, παραμορφωτικά αντίτυπα φυσιογνωμιών της αμερικάνικης ποπ άρτ της δεκαετίας του ’60.   

Πλάθει τις μορφές του πάνω σε τελαρωμένα και επεξεργασμένα καραβόπανα, με διαφορετικές σε μέγεθος και πάχος κηλίδες ακουαρέλας, που τους προσδίδουν μιαν έντονη πλαστικότητα και δίνουν την αίσθηση της ζωγραφικής με λάδια.

Τις τοποθετεί σε ένα ζωγραφικό χώρο δομημένο όπως ένα παζλ, με χρωματιστές, επαναλαμβανόμενες ψηφίδες. Όπου προβάλλεται, όπως και στην τεχνοτροπία του «πάτερν», η αισθητική πλευρά του διακοσμητικού υπόβαθρου.

Θεωρεί, καθώς δηλώνει ο ίδιος δανειζόμενος μια ρήση του Πάμπλο Πικάσο, ότι ο καλλιτέχνης είναι ένας συλλέκτης έργων που γίνανε με βάση έργα παλαιότερων ή σύγχρονων

ζωγράφων.

Επιχειρεί έτσι να προσδιορίσει ξανά τη λειτουργία του καλλιτέχνη και της δημιουργίας του σε σχέση με την ιστορία της τέχνης, που κάθε έργο φέρει μέσα του, υπερβαίνοντας τις απλουστευτικές απομιμήσεις και τους υποκριτικούς, συγκεχυμένους και σχηματοποιημένους ριζοσπαστισμούς των «μεταμοντέρνων» καιρών.

Θέτει ταυτόχρονα ερωτήματα αναφορικά με το σημαίνοντα ρόλο που έπαιξε η απεικόνιση ενός προσώπου και ο τρόπος αντίληψής της από το κοινό.

Αποκαλύπτει, μέσα από τη συγχώνευση διαφορετικών μορφών και τρόπων έκφρασης, του ψηφιδωτού, της φωτογραφίας, της ζωγραφικής αλλά και της κεραμικής, τις κοινωνικές διαστάσεις τής  προσωπογραφίας αλλά και τις πολιτικές, επεμβατικές της προεκτάσεις στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή στη συλλογική και την προσωπική μνήμη.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ