Όλα απ’ την αρχή

ΦΥΛΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ

ΤΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝΑ

Ύφος και πόζα, ώρα ευθύνης, απόφαση ευθύνης. Παγωμένες λέξεις που υποδηλώνουν την κοινοτοπία των κυβερνώντων. Αλλαγή πορείας, ελπίδες χωρίς έρμα. Στα πράσινα λιβάδια της ανάπτυξης περιμένουν οι νέοι κατσαπλιάδες.

Η γυναίκα, μεθυσμένη, γελά και παθιάζεται. Γυρίζει την τηλεόραση ανάποδα και βγάζει αυθάδικα τη γλώσσα στην προπαγάνδα. Ο συνταξιούχος γέρνει να συναντήσει τα παιδιά της Γαλλίας. Ο ηγέτης απτόητος συνεχίζει τον μονόλογό του. Σαν εικόνα από film-noire, οι παρακοιμώμενοι κρατούν τα τσεκούρια της ελεγχόμενης πληροφόρησης. Η απόλυτη αλήθεια της θεολογίας συναντά τη μικροπολιτική.

Η γυναίκα πλέκει μια λευκή πετσέτα. Είναι δώρο στον ηγέτη. Και οι ηττημένοι έχουν δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Εκείνος δεν καταλαβαίνει. Πάντα δεν καταλαβαίνει. Βλέπει σκηνές πρόσφατου θριάμβου και πατά, έτσι νομίζει, στέρεα πάνω στη μεγαθυμία του πλήθους. Η επί της παιδείας θεωρεί πως η Silicon Valley είναι ο παράδεισος των πρώτων χριστιανών. Όλα είναι αγορά, χυδαία αγορά, ντυμένη με λαμέ ρούχα. Μια έκρηξη στο κέντρο της Αθήνας φανερώνει τη μαύρη τρύπα ενός δημάρχου του star system.

Η γυναίκα παριδιαβαίνει τις γειτονιές των κολασμένων και χαρίζει μέντα και μαστίχα. Από ένα παράθυρο βγαίνουν μυρουδιές φαγητού που μπλέκονται με το φτηνό απορρυπαντικό των ρούχων. Όλα είναι δάνεια. Εικόνες οργής τρομοκρατούν τους ήσυχους πολίτες. Η φαιά συμμορία βγαίνει στους δρόμους κραδαίνοντας λοστούς και τσεκούρια.

Η γυναίκα τρέχει στα χωράφια της πρώτης νιότης. Μαζεύει αγριόχορτα, τα χέρια της πληγιάζονται από τα αγκάθια. Ο ηγέτης δέχεται τα συγχαρητήρια των αυλικών. Τα μέσα κυρίαρχα, από τα δελτία των 8 ψάλλουν το Εγκώμιο. Ο στανικός λόγος μεταφράζεται σε ύμνο προς την Ελευθερία.

Η γυναίκα ετοιμάζει φαγητό. Έχει πολλούς και πολλές να θρέψει σήμερα. Σπασμένους ήρωες και ψυχές. Ο ηγέτης ακολουθεί το πεπρωμένο του, σαν φορτηγό με σπασμένα φρένα. Πίσω, ασθμαίνοντας, το πλήθος των πληρωμένων αγωνιά. Δειλό, όπως πάντα, φοβάται για τις μέρες που έρχονται.

Η γυναίκα γίνεται γιατρός και σκεπάζει σώματα και πληγές. Φτιάχνει ματζούνια για τους νέους που αψηφούν τον κίνδυνο. Η επί της παιδείας διαλαλεί στην αγορά το φτηνό σχολείο. Τα νέα κόμματα ετοιμάζονται, ώστε να ενισχύσουν το σύστημα. Στην απέναντι μεριά, θλιβεροί αρνητές του χθες, σήμερα χειροκροτούν αυτό το άθλιο χθες. Καιροσκόποι περιμένουν πάλι την ώρα τους.

Η γυναίκα ντύνει με ρούχα καθαρά τους νέους και τις νέες. Πρέπει σ' αυτή τη γιορτή των δρόμων να είναι έτοιμοι και φροντισμένοι. Ο συνταξιούχος παίρνει από το χέρι τα παιδιά από τη Γαλλία και ανεβαίνει στην Ακρόπολη.

Η γυναίκα διαλέγει για εραστή έναν γοητευτικό Ιρανό. Λύνει τα δεσμά του ραμμένου στόματός του. Ο ηγέτης σκορπά κατοστάρικα, σαν νονός σε βαφτίσια. Ρωτά τα παιδιά για το όνομά τους κι κείνα του απαντούν Χάος. Ο ηγέτης γελά. Λάθος στιγμή. Το σιδερωμένο γέλιο εισπράττεται ως προσβολή. Τα παιδιά πετούν τα κατοστάρικα του τίποτα και παίρνουν στα χέρια τους πέτρες. Γύρω από τον ηγέτη εμφανίζονται προστάτες οι φαιές συμμορίες, οι άνθρωποι με τα κράνη, οι προπαγανδιστές και οι πληρωμένοι. Δρόμοι, ανοιχτοί δρόμοι, τα παιδιά συναντούν τα παιδιά από τη Γαλλία, τον συνταξιούχο και τη γυναίκα. Κρατούν σημαίες με ονόματα και λένε ιστορίες παλιές, φτιάχνουν ιστορίες καινούργιες. Από τα παραδρόμια εμφανίζονται άνθρωποι. Αυτοί που θεωρήθηκαν απροσάρμοστοι. Είναι πολλοί. Η επί της παιδείας μπλέκει τα λόγια της και θυμίζει ιεροεξεταστή. Μία πίστη, μόνο μία πίστη. Και οι άπιστοι στη νέα πυρά. Οι αγορές παρακολουθούν, έτοιμες να κατασπαράξουν το πλήθος των απροσάρμοστων. Εκείνο τις αγνοεί. Όλα ξεκινούν απ’ την αρχή.

Η γυναίκα, περήφανη, φωνάζει: όλα απ’ την αρχή, όλα. Ο ηγέτης είναι διστακτικός. Σταγόνες ιδρώτα τρέχουν στο μέτωπό του. Όλα απ’ την αρχή, ψελλίζει. Βλέπει ακόμη και τους πληρωμένους να τραβιούνται στην άκρη, στα πεζοδρόμια των φτωχών. Μια ασπίδα κείται ξεσκισμένη. Ο καιρός είναι εδώ, έτοιμος να ξαναπλάσει μαζί την πράξη και την επιθυμία.