Βασίλης Παπαβασιλείου

Είχα την τιμή, ο Βασίλης Παπαβασιλείου, μαζί με την Ρούλα Πατεράκη, να διαβάσουν, πριν είκοσι χρόνια, εκτεταμένα αποσπάσματα από το βιβλίο μου Η περούκα της Σοφίας Νέρη, στο «Θέατρο της οδού Κυκλάδων» του Λευτέρη Βογιατζή, όπου για πρώτη φορά γινόταν παρουσίαση βιβλίου.

Υπήρχε λοιπόν μια κάποια οικειότητα και άνεση, όταν τον συνάντησα ένα βράδυ το 2017, στο καμαρίνι του στο «Θέατρο Τέχνης» της οδού Φρυνίχου, όπου ανέβαζε πάλι την Ελένη του Ρίτσου. Ήταν η τέταρτη φορά που ανέβαζε αυτό το κείμενο (1999, 2001, 2009) και είχα δει όλες τις προηγούμενες παραστάσεις. Έτσι, του εξομολογήθηκα ότι τώρα δεν παρακολούθησα την παράσταση και την ερμηνεία του αλλά, από λογοτεχνική διαστροφή, μόνο άκουγα το κείμενο του Ρίτσου.

−Δεν έχει ούτε μια ρυτίδα, του είπα.

Κι αυτός, γελώντας, μου απάντησε:

−Μα, γι’ αυτό το ανέβασα πάλι, αυτό ήθελα να δείξω!

Γιατί, όπως είπε σε μια συνέντευξή του εκείνες τις μέρες:

«Στους μονολόγους του Ρίτσου το πάθος δεν εκτίθεται ως άμεσο βίωμα, αλλά ως αναδρομή. Όχημα αυτής της αναδρομής είναι η γλώσσα. Κάτι περισσότερο: η γλώσσα και το παιχνίδι της είναι η μόνη ταυτότητα των ηρώων του.»

Άνθρωποι βαθιά εγγράμματοι, με τέτοιο καλλιτεχνικό αισθητήριο και θεωρητική σκευή, όπως ο Βασίλης Παπαβασιλείου, συνήθως έχουν να μας πουν και να πράξουν περισσότερα πράγματα για τη λογοτεχνία, απ’ ό,τι οι πλείστοι των παροικούντων στο μίζερο άστυ αυτής.

Κώστας Βούλγαρης