Σκυφτός πάνω στη μοίρα σου, πάντα.
Χρόνια και χρόνια στο μαύρο χάραζες
τις φωνές των χρωμάτων σου.
Σε σκληρή,
τρυφερή επιφάνεια.
«Σμύρνη, Σαγγάριος, Αϊβαλί...»
Μνήμες πικρές, λογισμοί στον πηλό χαραγμένοι,
όπως οι φωνές στο βινύλιο.
Σε κύκλους πάντα, σε στροφές μυστικές.
Κύκλος τα λόγια. Κύκλος η σιωπή.
Κύκλος το Άγιο Τίποτα που δεν είναι μηδέν.
Και διαρκώς το βλέμμα σου μακριά
περ’ απ’ τους χαλασμούς
στο αβέβαιο μέλλον μιας νέας πατρίδας στραμμένο.
«Τι πολιτείες θα χτίσουν στα ερείπια πάνω, οι νικητές;» έλεγες.
Και συνέχιζες να χαράζεις δέντρα, λιογέρματα, πρωινά.
Ατελή και αβέβαια σχήματα – κυκλωμένα με κόκκινο της φωτιάς.
Φλόγες του χθες; Φλόγες του αύριο;
Ήταν ο αιμάτινος λόγος της τέχνης σου,
κεραμικές ενοράσεις. Ρίγος και ηλιοτρόπια.
(Έτσι άγγιξες τις βαθιές πληγές⸱ της Ασίας το τραύμα.)
Χρήστος Τουμανίδης
*Με αφορμή το έργο «Ενόραση, 1975», κεραμικό του Πάνου Βαλσαμάκη (Αϊβαλί 1900 - Αθήνα 1986)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου