Πώς –
«Αδύναμος εις το σώμα
και χωρίς μεγάλα μέσα νοός»
με δυσκολία ανακαλεί
πώς κουρδίζεται η λύρα
πώς παίρνει αστραπή ο καιρός.
Είναι η συγκίνησή του χαμηλή, ανούσια.
Είναι κι αυτή η βόρεια βροχή
οι αιχμηρές σταγόνες που
κατρακυλούν χαράζοντας το μέτωπό του.
Αλλά έχει δικούς της νόμους η αρετή.
Θα επιμείνει –«κόπος ανυπόφερτος»
τα ελληνικά– βουστροφηδόν
το αλέτρι του να σέρνει
στις παρυφές τους.
Πιο χαμηλά
η μάχη αναπτύσσεται ως ποίημα
και πνέει η γη
κι αστράφτει κύμα ως ήλιος πάμφωτος
και γαλανόλευκο υψώνεται το γράμμα «ψ»
μες στη διχάλα της Ιστορίας.
Να το ξίφος. Να η ουλή.
Μια περίεργη ομίχλη
που μισεί
ρυπαίνει τη μικροσκοπική του άνοιξη.
Βλέπει το πρόσωπό του να χοροβατεί
μες στις εγχώριες νεραγκούλες
την ελευθερία σαν καύτρα ν’ αποσκορακίζει
των ηρώων την τιμή.
Δεν έχει τι να γράψει.
Δεν έχει τι να γράψει.
Κι απορεί.
Δήμητρα Κωτούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου