Κι εμείς οι άστεγοι,
που δεν βρήκαμε γωνιά για να μας κρύψει,
θρηνούμε και φθονούμε.
Γιατί εσύ δεν είσαι πια κοντά μας.
Γιατί εσύ συνάντησες το σπίτι
που αγκάλιασε την απεραντοσύνη σου.
Με τους πλάνητες της πόλης,
ακόμα και μετά τη δική σου εγκατάλειψη,
θα συνεχίσουμε να τριγυρνάμε στα στενά της
και επίμονα να ψάχνουμε μια δική μας φωλιά
που να χώρα τα όνειρα και τις μικρότητες μας.
Γιατί η αναζήτηση δεν θάναι πλέον μάταιη,
αφού έκανες το δάκρυ μας ανάσα απαντοχής,
όταν μας θύμισες με βεβαιότητα
ότι σε έναν δρόμο,
κάποιο από τα σπίτια του
στέκεται και μας περιμένει.
Δρόμο της χειροπιαστής αγάπης, τον είπανε.
Γιώργος Μπουγελέκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου