το γένος Μοροζίνι

Εγώ, ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης, γιός του Πετρόμπεη απ’ τη Μάνη, έζησα το τελευταίο μου βράδυ στ’ Ανάπλι, αγγελόμορφος έκτοτε, στα 31 μου χρόνια/ Την τελευταίαν ημέρα πέρασα άυπνος συντάσσοντας τη διαθήκη, ενώ η ζωή στένευε εκεί στο Παλαμήδι πλάι σ’ ένα μπουκάλι ρούμι. Τις πρώτες πρωινές, υπογράφοντας, οι φρουροί με απομάκρυναν. Τα σκαλοπάτια όπως μ’ έφερναν ένα ένα πιο κοντά, έβλεπα όλο τ’ Ανάπλι να κουνιέται πάνωθέ μου, κι έλεγα /Μη με λερώνετε βρε παιδιά/ Εκεί στον πλάτανο εστάθηκα κι άφησα το φέσι μου στο Ίτς-Καλέ, ζητώντας τη στερνή συγγνώμη /κι ούτε τα μάτια δεν δέχτηκα να μου κλείσουν. Παρακαλώ, σημαδεύετε τη καρδιά, όχι το πρόσωπο όπως στα Δερβενάκια ή όπως τότε στη Βερόνα. Αφήστε το γένος της μάνας να χαρεί το ασικλίκι. Εγώ, ο ίδιος δίνω το παράγγελμα. Κι όταν κοιτώ τον ήλιο, την ομορφιά στα γύρω γύρω, θυμάμαι το αίμα που δώσαμε στον αγώνα −και τα σαράντα σώματα /ένα προς ένα. Την ώρα που ένας γενναίος χάνεται και όλοι το γνωρίζουν.

Εγώ, ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης, γεννημένος εκατό χρόνια πριν από τον ποιητή, έμαθα καλά, εκεί πλάι στον πλάτανο· το κόστος τού να γίνεσαι το ποίημα.

Ηλίας Λιατσόπουλος,

από τη συλλογή Αντιστροφή, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ηριδανός