Μάρκος Μέσκος (1935-2019)

Μια παρέα πλάτος ένα πεζοδρόμιο – παλιά προβατίνα
η γλώσσα μου
λόγια παλιά θα πω. Τα καλύτερα τραγούδια είναι τα
χαράματα
ένα μέτρο η κάμαρη κι ο δρόμος μια φτερούγα. Και το νερό.
Που είναι το νερό; Για τελευταία φορά αναφέρομαι στο φεγγάρι
στερνός γανωτής που τρίβει καλάι με τα πόδια. Ένα πτώμα
ο ύπνος.

Αχ! Σατέν φορούσε η λεύκα θροΐζοντας – ο καιρός ο καιρός
να περνάει
κι ο τελευταίος καπνός στην ταμπακέρα. Πού να κινήσω πάλι;