Το καινοφανώς ανανεούμενο νόημα

ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΠΟΥΡΑ

ΠΕΤΡΟΣ ΓΚΟΛΙΤΣΗΣ, Υποβάλλοντας έναν κόσμο. Μελέτη για τις συλλογές του Ντίνου Σιώτη «Αυτοβιογραφία ενός στόχου» και «Εκεί έξω», Κοινωνία των (δε)κάτων, Τρία Έψιλον, Εκδόσεις Εκτός Εμπορίου, σελ. 32

Το να προβαίνεις σε κριτική ...της κριτικής είναι δοκίμιο εις το τετράγωνον και λογοτεχνία εις την νιοστήν. Απονενοημένο το διάβημα, όμως θα το τολμήσω.

Ο Πέτρος Γκολίτσης, γνωστός ποιητής και αυτοσχέδιος μελετητής της λογοτεχνίας, επιδίδεται συστηματικά σε αυτΟ-καταδύσεις σε βαθιά τεχνοτροπικά νερά, χωρίς μέτρα ασφαλείας και τις απαραίτητες φιάλες οξυγόνου προκειμένου να αποφευχθεί η λεγομένη «μέθη του βυθού», εθιστική κι ηδονική συνάμα. Συνήθως οι έρευνες αυτές στα ερέβη, στα «βένθεα» του Συλλογικού Ασυνειδήτου, έτσι όπως εκδηλώνεται μέσα από την υψηλή Ποίηση γίνονται κατά μόνας, αφού η ομαδική εργασία είναι μάλλον ατελέσφορος σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως και σε πολλές άλλες άλλωστε, αφού στη χώρα μας διακρινόμεθα κυρίως για τα ατομικά κι όχι τόσο για τα αθλήματα που απαιτούν συνεργασία με άλλες υπάρξεις και πνευματικές οντότητες διεθνούς βεληνεκούς.

Κι ο Ντίνος Σιώτης είναι ένας ενεργός, ζωντανός δημιουργός φιλοσοφικών πονημάτων, που άλλοτε λειτουργούν ως ποιητικές απεικονίσεις νεορομαντικών εσωτερικών τοπίων, άλλοτε ως αυτοσαρκαστικά και ειρωνικά σχόλια στην καθημερινότητα, όμως τις περισσότερες φορές επέχουν την θέσιν γνωμικών με διαχρονικές αξιώσεις. Αυτή είναι εν περιλήψει η δική μου άποψη για τον διακεκριμένο ποιητή.

Ο Πέτρος Γκολίτσης γράφει συν τοις άλλοις, στο τρίτο μέρος αυτού του κριτικού τριπτύχου: «Η ποίηση του Σιώτη τελικά τείνει να λειτουργεί στα πλαίσια της ‘προσλεκτικής πράξης’ (illocutionary act), παίζοντας όμως τόσο με τις συνθήκες επιτυχίας (felicity conditions) που αυτή προϋποθέτει, όσο και με το συνομιλιακό υπονόημα (conversational implicature)». Εμβριθής ανάλυση μέσα από μια διαρκώς ανανεωνόμενη παρατήρηση του καινοφανώς αναδυομένου νοήματος. Σε κάθε ανάγνωση τα ποιήματα του Ντίνου Σιώτη ανοίγουν νέες προοπτικές στο χωροχρονικό συνεχές προς ένα ποιητικό όραμα όπου παράδεισος δεν απαιτείται, αφού η Κόλασης εκεί «ουκ εστίν έτι».