ΣΠΙΤΙ

Δεν κρυώνω. Δεν πεινώ. Δεν ζω στους δρόμους.

Έχω όμως έναν τόπο πράγματι δικό μoυ; Ένα σπίτι, αυτό που η Hannah Arendt έθετε ως προϋπόθεση για να μπορεί να μετέχει κάποιος στις υποθέσεις του κόσμου; Αμφιβάλλω. Η βίωση της ανεστιότητας οδηγεί στην οδυνηρή παραδοχή πως δεν ανήκουμε πουθενά, δεν έχουμε τίποτε δικό μας. Έτσι ο κόσμος  παρουσιάζεται στρεβλωμένος. Τα όρια του εαυτού μου συνιστούν τα όρια του κόσμου (μου). Σε αυτόν τον ιδιότυπο ναρκισσισμό έξω και πέρα από εμένα δεν υπάρχει τίποτε. Δεν υπάρχουν άλλα  πρόσωπα. Μόνο θεσμοί, απρόσωποι, που μας είτε μας δυναστεύουν είτε αποτελούν έναν διαρκή χώρο μετάθεσης των δικών μας ευθυνών ως ανθρώπων.

Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, λέει ο Παύλος στην προς Εβραίους. Όλοι. Πρόσφυγες και γηγενείς. Πάροικοι και παρεπίδημοι πορευόμαστε προς την μέλλουσα πόλη στον μέλλοντα αιώνα. Αλλά μαλώνει και τους Θεσσαλονικείς, εκείνους της Β' επιστολής που παράτησαν τις εργασίες τους περιμένοντας την ημέρα Κυρίου. Όχι όμως πριν τους επαινέσει, αυτούς, πολίτες γης και ουρανού μαζί, για το πλεόνασμα της αγάπης τους προς τους άλλους.   

Όσο για τον παρόντα αιώνα, γίνεται θέατρο της δόξης για σταρ του σινεμά και απλούς ανθρώπους, πολιτικούς και τεχνοκράτες, ακτιβιστές και θεατές, διεθνιστές και ξενοφοβικούς, ενθέους και αθέους... Τι μπορεί να συνιστά το μείζον παράδειγμα ανθρώπου σήμερα; Και εάν δεν μας κάνει το σημερινό μήπως είναι καιρός για αλλαγή παραδείγματος; Καιρός για ένα νέο ανθρώπινο πρόσωπο. 

ΣΑΡΑ ΘΗΛΥΚΟΥ