2/2/13

Στους δρόμους της αγιότητας


Ο ασκητής σκέφτεται τα χαλκεία τής Συγγρού. Λερώνουν τον δρόμο των παθών και των αγίων πορνών. Σκορπούν αθλιότητα και όλεθρο. Κατασκευάζουν "ειδήσεις" ιταμές. Άλλωστε έχει πικρή πείρα ο ασκητής από το παρακράτος τους. Άθελά του νιώθει πάλι έναν πόνο στις πατούσες του.
Ήταν παιδί, πολύ πριν ασκητέψει, τότε που έτρεχε στους δρόμους για την αριστερά των ονείρων του. Μοίρα τού έτυχε αποτρόπαια, να πέσει στα χέρια ανθρωποφυλάκων, που με μένος τον χτύπησαν, τον χτύπαγαν παντού, και στις πατούσες ακόμη περισσότερο. Ήταν παιδί. Από τότε, λες και σαν στίγμα φέρει αυτό το χτύπημα στις πατούσες. Και σήμερα βλέπει πάλι αυτό το παρακράτος με τη φαιά γλώσσα να ντύνεται ρούχα επίσημα και να σκορπάει αυτό που ξέρει. Αθλιότητα.
Κάποτε, όταν πήγαινε στην Συγγρού, ένοιωθε της νύχτας τα άγρια δοσίματα, βίωνε τη γλυκιά παρακμή του ελάχιστου δοσίματος. Μα, σήμερα, τίποτε πια. Αυτό που βλέπει στην Συγγρού είναι η φιγούρα του τέρατος. Τρέμουν μπρος στην ιδέα ότι μπορεί να χάσουν την εξουσία από τον μεγάλο ηττημένο.

Α, καιρό είχε να νοιώσει τέτοια οργή. Προσπαθεί να πιαστεί από τις μνήμες του για να ησυχάσει. Δυσκολεύεται να προσευχηθεί, να κλάψει. Έμεινε πολύ καιρό στον κόσμο και νοιώθει έντονη την ανάγκη του αναχωρητισμού. Όμως ξέρει ότι δεν πρέπει. Έχει καθήκον, έτσι λέγανε παλιά. Και το καθήκον είναι βαρύ. Όταν αυτό πληρωθεί, τότε θα φύγει πάλι. Ξέρει τη βρωμιά του συστήματος. Την έχει καταλάβει. Πίσω από τα σιδερωμένα ευγενικά χαμόγελα κρύβονται τα πλέον άθλια σχέδια. Το ξέρει πως είναι ικανοί για όλα, γιατί δίνουν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα. Όχι για την πατρίδα ή για τους πολίτες. Αλλά για τα κέρδη τους και την εξουσία τους.
Ψάχνει απεγνωσμένα την αγαπημένη του φίλη. Την έχει ανάγκη τώρα, ίσως περισσότερο από ποτέ. Εκείνη μπορεί να καταλάβει, να νοιώσει την οργή του που του θολώνει το μυαλό και ταράζει την με κόπο αποκτημένη ηρεμία του. Την βλέπει να βγαίνει από την Καλλιρόης και στα χέρια της κρατά γλυκά. Του δίνει να φάει κι ύστερα ανάβουν τσιγάρο και παρατηρούν την κίνηση στην Συγγρού.
-Ξέρω τι σκέφτεσαι, καλέ μου. Γι' αυτό πάμε να φύγουμε από εδώ, έχει βρωμίσει πολύ αυτός ο δρόμος. Ξέρω πως είσαι ταραγμένος αυτόν τον καιρό. Μα αυτές είναι οι ωδίνες που θα γεννήσουν το καινούργιο. Οι αρουραίοι θα χαθούν, αλλά τώρα βγάζουν τις τελευταίες τους κραυγές.
Εκείνος ασυναίσθητα γέρνει το κεφάλι του στον ώμο της. Ποια σχέση παράξενη, σχέση καρμική τους δένει, λες και γνωρίστηκαν σε κάποιαν άλλη ζωή, μα αυτό ελάχιστη σημασία έχει πια.
Αφήνουν πίσω τους την Συγγρού και παίρνουν τον δρόμο κατά την Μονεμβασιά. Η μυρουδιά από τις πορτοκαλιές και τις λεμονιές ξεπλένει τη μπόχα του άστεως. Από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ακούγεται ένα τραγούδι του Κοέν. Η αθλιότητα έχει αντικατασταθεί από την αγιότητα.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ

Γιάννης Δελαγραμμάτικας

Δεν υπάρχουν σχόλια: