Υπάρχουν ακόμη ανθρώπινες νύχτες

Το διεθνές φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, οι Νύχτες Πρεμιέρας, είναι ένας θεσμός για την πόλη και τους κατοίκους της. Και ως θεσμός, μας επαναφέρει στο σημείο εκκίνησης. Μας επαναφέρει εκεί που η πόλη συναντιέται ξανά με το ανθρώπινο, το συλλογικό, το προσωπικό. Ώστε, οι άνθρωποι της πόλης ανασαίνουν και κάνουν σκέψεις∙ οι φίλοι συγκεράζουν καλοκαίρια, μιλώντας για αυτά∙ και οι απαισιόδοξοι, οι καλά πληροφορημένοι αισιόδοξοι, βρίσκουν κάτι να ξεφυσά μέσα τους, κάτι να πυρακτώνει την περιέργεια για τη ζωή. Αν και ανώνυμο, χαοτικά άπειρο, αυτό το «κάτι» αρκεί για να στραφεί ο άνθρωπος σε μια καθαρά ανθρώπινη, μυθιστορηματική πλευρά της ζωής. Αυτή τη ζωή που υπόσχεται ο κινηματογράφος. Επειδή υπάρχουν ακόμη ανθρώπινες νύχτες.

Στις 179 ταινίες από όλο τον κόσμο, που συνολικά θα προβληθούν, φέτος, οι πρεμιέρες και τα ντοκιμαντέρ έχουν την τιμητική τους. Στα ντοκιμαντέρ, φιγουράρει το όνομα της Μαρίνα Αμπράμοβιτς, Η καλλιτέχνης είναι εδώ, σε σκηνοθεσία του Matthew Akers. Επίσης, γεννά προσδοκίες Το δωμάτιο 237, σε σκηνοθεσία του Rodney Ascher. Στις 25 πρεμιέρες, ξεχωρίζουν η Αγάπη του Μίκαελ Χάνεκε, τιμημένη με Χρυσό Φοίνικα Καννών και η Barbara του Κρίστιαν Πέτσολντ, με βραβείο σκηνοθεσίας του φεστιβάλ Βερολίνου. Ασφαλώς, ξυπνά αναμνήσεις η ταινία-αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου Για την αποκατάσταση του μαύρου, του Αντώνη Μποσκοΐτη. Ενώ τρία είναι και τα αφιερώματα: camp, ή η αστεία αθωότητα της ανατροπής, Nikkatsu, ή 7 ταινίες με ποπ και κλασικό ιαπωνικό σινεμά, και Γουίτ Στίλμαν, με 4 ταινίες του σκηνοθέτη.   

Επωφελούμαι από το όνομα του Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, του πρωταγωνιστή της Αγάπης, για να κλείσω με λογοτεχνία ή μάλλον με την αιτία που αξίζει να επιστρέφουμε στις ταινίες και στη μεγάλη οθόνη. Στα Κινηματογραφικά Φιλιά του Ερίκ Φοττορινό (εκδόσεις Πόλις), ο Ζιλ, ενώ βρίσκεται με τη Μεϊλίς στο εστιατόριο, προτού δώσουν παραγγελία, θυμάται την ταινία Ένας άντρας και μια γυναίκα. Εκεί ο Τρεντινιάν μιλά στην Ανούκ Αιμέ, για το δυσαρεστημένο σερβιτόρο, επειδή δεν παρήγγειλαν πολλά. Για αυτό, τον καλεί και τον ρωτάει: «Γκαρσόν, μήπως υπάρχουν δωμάτια;»...

Με αυτό το κινηματογραφικά ανθρώπινο χιούμορ και το συναίσθημα να κοιμάται, μέχρι να εξελιχθεί σε ένα μετα-κινηματογραφικό γεγονός εμπλουτισμένης αφήγησης, οπλιζόμαστε κάθε φορά που φεύγουμε από τις κινηματογραφικές αίθουσες. Ακόμη κι όταν γνωρίζουμε πως «το Αττικόν και ο Απόλλων είναι στο νοσοκομείο», μετά τη νύχτα της 12^ης Φεβρουαρίου. «Επειδή το σημείο που πάνω σ’ αυτό ισορροπείς και υπάρχεις, δεν το έχουμε βρει ακόμα, αποφασίσαμε να κάνουμε και πάλι φεστιβάλ», επεσήμανε ο Ορέστης Ανδρεαδάκης, καλλιτεχνικός διευθυντής. Ειδικά τώρα τελευταία, που οι πολιτικοί λόγοι επικεντρώνονται στο ζήτημα της αλήθειας, αυτή η κινηματογραφική αλήθεια, της ισορροπίας και της ύπαρξης, είναι το αμιγώς τεκμηριωμένο ζητούμενο. 

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΤΣΑΔΗΜΑ 

Βασιλική Τζούτη- Περιμένοντας