Φταίει ο Αλαλού

Γιώργος Σακκάς

Επειδή ο Αλαλού υπήρξε ο πρώτος βασιλέας του ουρανού. Επειδή το όνομά του παραπέμπει στο αλαλούμ. Φταίει. Ακριβώς επειδή αυτό το μυθικό πρόσωπο έρχεται από την Ανατολία -από πού ποιος γνωρίζει τώρα-, εξυπηρετεί την αναλώσιμη πολιτική, -το ύστερο στάδιο της πολιτικής πεπρωμένου-, ώστε να γίνει αποδέκτης της ξενότητας. Διότι η εξυπηρετική ξενότητα δεν εκφράζεται παρά ως μια ποιότητα χρόνου που προκαλεί αμηχανία, ενοχή, σιωπή για να κουκουλωθεί. Επ’ ευκαιρία: ας θυμηθούμε το κουκούλωμα των Προσφυγικών της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο άλλος χρόνος στην πόλη απαγορευόταν. Η Αθήνα υποδεχόταν τους ξένους ανεπιφύλακτα, υπό τον όρο ότι θα ακουμπούσαν το βλέμμα στα γυάλινα «βωβά» κτίρια της Μάδησον Άβενιου, στο Μαρούσι φυσικά. Εκεί που το χρήμα χτίζει συνειδήσεις και δεν έχει γύφτους, όπως μια μαμά φώναξε στο γιο της στην Κυψέλη, για να τον γραπώσει από το χέρι.

Τίθεται, λοιπόν, θέμα παιδείας; Φταίει ο Αλαλού και λήξαν το ζήτημα. Ευτυχώς που οι εκλογές θα γίνουν πριν από τις 26 Ιουνίου, παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών, και δεν θα ακούσουμε αναφορικές δηλώσεις των κομμάτων εξ’ αφορμής της ημέρας, όπως συνέβη την ημέρα Περιβάλλοντος, 5 Ιουνίου. Αλλά δεν είναι τα μέσα ενημέρωσης που ορίζουν την ατζέντα και καλλιεργούν την ντιμπέιτ παραφιλολογία. Είναι αυτός ο Αλαλού της Ανατολίας που κατσικώθηκε και ρωτάει.

Γιατί κύριε; Η Ελλάδα γιατί δεν είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Γιατί  δεν ζητήθηκε βοήθεια από τους ψυχολόγους του ΕΟΤ; Υπάρχει αυτό το είδος; Μάλιστα. Αφού η απορία τίθεται τόσο απροκάλυπτα μελαγχολικά, ας υπενθυμιστεί, λόγου χάρη, ότι έως και το 2010 -μπορεί και μέχρι σήμερα- δεν είχαν ξοφληθεί τα πακέτα διαφήμισης που δόθηκαν από τον οργανισμό στο CNN, για την προβολή της χώρας μας με το ευφάνταστο σλόγκαν Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα. Ζήσε το αλαλούμ σου στην Ελλάδα, θα ‘πρεπε να είναι, με τα εχέγγυα εκείνης της πολιτικής «άνοιξης».

Διότι, πλέον, δεν είναι η πολιτική ιδέα αλλά η καθημερινή ιστορία που κάνει το γύρο του κόσμου. Το τραγούδι φόρος τιμής στον αυτόχειρα Δημήτρη Χριστούλα -του Χοακίν Καρμπονέλ- που παρουσιάστηκε τον περασμένο μήνα στην ισπανική τηλεόραση, είναι μια ένδειξη ότι τα σύγχρονα "αγάλματα" της εποχής χωρίς σύνορα είναι οι άνθρωποι. Οι σκέτοι άνθρωποι. Αυτοί που έζησαν απλά και ζουν ακόμη, απλώς με το όνομά τους να αιωρείται στην ευθεία δεδομένη στιγμή θυμού-θλίψης. Όταν τα σύνορα δεν υπάρχουν, επειδή οι λαοί είναι αυτοί που συνυπάρχουν. Μου θυμίζει τα ξύλινα παγκάκια με τα ονόματα πολιτών και τη μετρημένη ζωή τους στη Σκωτία, σε Γλασκόβη και Εδιμβούργο.

Μια πρόταση: Ας μιμηθούν οι εκδοτικοί οίκοι της Ελλάδας το παράδειγμα της Random House Mondadori, που λανσάρει σε ένα e-book με το RHM Flash μια συλλογή διηγημάτων μέχρι 10.000 λέξεις στην τιμή μόλις του 1€ και 49 λεπτών, όσο κοστίζει ένα εισιτήριο. Μεταξύ άλλων, την πρωτοκαθεδρία κατέχει η ανέκδοτη ιστορία του David Foster Wallace, «Esto es agua» (Αυτό είναι νερό). Παρόμοια κινήθηκαν και στην Penguin, με μία συλλογή που κάνει όσο ένας καφές (2€ και 30 λεπτά). Αναρωτιέμαι, γιατί Αλαλού μου, τι πίνεις και δεν μας δίνεις, να κάνουμε και εμείς μια υπέροχη μετροέπεια στην Ελλάδα.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΤΣΑΔΗΜΑ