Στο Αστυνομικό Τμήμα Αγίου Παντελεήμονα

Σκηνές καθημερινής διάλυσης

ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Η διάλυση του κοινωνικού ιστού της κοινωνίας είναι αισθητή εδώ και χρόνια, σε αυτόν που είναι έτοιμος να τη δει. Μέσα από συμβάντα που βιώνουμε, ως πολίτες αυτής της κοινωνίας, εδώ και χρόνια, καθημερινά, και μεταφέρουμε ως καθημερινά ανέκδοτα στους δικούς μας.  

Γιώργος Σακκάς

Η υπόθεση: Δυο γυναίκες, 30 και 50 ετών, μεταβαίνουν στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, για να καταθέσουν επίσημη καταγγελία για τη διάρρηξη του διαμερίσματος της νεώτερης εξ αυτών.

Ο τόπος: Το τμήμα ασφαλείας του Αστυνομικού Τμήματος του Αγίου Παντελεήμονα στον 3^ο όροφο. Ο προθάλαμός του εκτείνεται μπροστά από το ασανσέρ. Στο δάπεδό του βρίσκονται διάσπαρτες πεταμένες γόπες, το επίχρισμα των τοίχων του, στο ύψος των ποδιών, είναι εν μέρει μαυρισμένο, ενώ το επίχρισμα στο ύψος των ματιών φέρει ενίοτε χαράγματα με στυλό, Χ.Α.  Το σαλονάκι υποδοχής αποτελείται από τέσσερεις μικρές πολυθρόνες κι ένα καναπεδάκι. Η μια  πολυθρονίτσα  έχει σχισμένο κάλυμμα, μια άλλη είναι καλυμμένη με ψίχουλα, η τρίτη φέρει μια μεγάλη σακούλα με τα υπάρχοντα της ξανθής κοπέλας –αλλοδαπής που πρόκειται να απελαθεί;- που είναι ξαπλωμένη πάνω του και κατά καιρούς λαγοκοιμάται ή μιλάει στο κινητό με την πλάτη γυρισμένη προς τους εισερχόμενους.   

Αριστερά βλέπουμε ένα μικρό γραφείο όπου ένας νεαρός με πολιτικά κινεί διαρκώς το ποντίκι του υπολογιστή. Δεξιά, διαγωνίως απέναντι από το ασανσέρ, βρίσκεται ένα μεγαλύτερο γραφείο γύρω από το οποίο κάθονται πέντε με έξι νεαροί, επίσης με πολιτικά ντυμένοι -τζιν παντελόνι και μακό μπλουζάκι. Κάποιοι από αυτούς στρίβουν τσιγάρα, κάποιοι πίνουν φραπέ και καπνίζουν, ο μεσαίος γράφει στο κομπιούτερ.

Η αφήγηση: Εκτυλίσσεται ως ένας διάλογος του παραλόγου.

-Η νεώτερη και πληγείσα εκθέτει το συμβάν της διάρρηξης του διαμερίσματός της, δηλώνοντας ότι το διαμέρισμα είναι ασφαλισμένο και ότι χρειάζεται ένα αντίγραφο για την ασφάλεια.

-Ο νεαρός που γράφει τη ρωτά, αν γνωρίζει ακριβώς το τι εκλάπη.

-Η γυναίκα απαντά ότι διεπίστωσε την απώλεια κάποιων αντικειμένων. Επισημαίνει όμως ότι με την ανακατωσούρα που έχει προκληθεί είναι δύσκολο ανάμεσα στα πεταμένα ρούχα και τα χαρτιά να είναι σίγουρη, αν οι διαρρήκτες πήραν μαζί τους κι ένα  πορτοφόλι της με κάρτες τραπεζών.

-Τότε να επιστρέψετε και να τακτοποιήσετε πρώτα και μετά να κάνετε την καταγγελία, αλλιώς θα πρέπει να κάνετε και συμπληρωματική κατάθεση, προτείνει ο νεαρός γράφων.

-Μα αν αγγίξω κάτι, αντιτείνει η πληγείσα, πώς θα πάρει αποτυπώματα η Σήμανση;

-Α, δεν έχει σημασία, δηλώνει ο νεαρός, αυτοί -της Σήμανσης- παίρνουν τα αποτυπώματα πάνω σε κάποιες συγκεκριμένες και λείες επιφάνειες. (Να σημειώσουμε ότι τα μέλη της σήμανσης επικρότησαν τη στάση της πληγείσης και ανέτρεψαν τα λεγόμενά του).

-Όχι, θα κάνουμε τώρα τη δήλωση, αποφασίζει η γυναίκα.

-Εντάξει περιμένετε έξω, απαντά ο νεαρός.

Οι δύο γυναίκες βγαίνουν έξω και αφού περνούν γύρω στα τρία τέταρτα της ώρας κι έχουν περάσει από το γραφείο αρκετοί διερχόμενοι, η μεγαλύτερη ηλικιακά ρωτά πότε θα πάρουν την κατάθεση.

-Έχω δύο αυτόφωρα να γράψω, απαντά ο νεαρός, ενώ η «παρέα» γύρω του  συνεχίζει να μιλά, να στρίβει τσιγάρα, να καπνίζει και να πίνει φραπέ.

-Ποιος είναι ο αξιωματικός υπηρεσίας; ρωτά η γυναίκα.

-Εγώ, λέει ο νεαρός γράφων, συμπληρώνοντας, βλέπετε ότι έχω δουλειά.

-Κι εμείς έχουμε δουλειές, αντιτείνει η 50χρονη. Πόση ώρα θα περιμένουμε ακόμα, ρωτά.

Τότε αίφνης σηκώνεται ένας τρίτος ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε αναμειχθεί στα δρώμενα. Ελάτε να καταθέσετε, λέει στη νεώτερη. Μπαίνει μέσα σ’ ένα άλλο δωμάτιο, δίπλα στο μεγάλο, που φέρει την πινακίδα Γραμματεία.

Μετά από μισή ώρα βγαίνουν έξω. Η νεαρή φαίνεται ταραγμένη. Η μεγαλύτερη αναλαμβάνει έναν ενεργό ρόλο.

-Πότε θα μας δώσετε ένα αντίγραφο για την ασφάλεια; ρωτά.

-Σε δυο μέρες, απαντά.

-Μα γιατί, ρωτά αυτή ξανά.

-Γιατί έτσι, απαντά ο νεαρός.

-Μπορείτε να μου εξηγήσετε; ρωτά αυτή ξανά.

-Σου είπα, γιατί έτσι.

-Σας παρακαλώ, λέει η μεγαλύτερη σε ηλικία, θα ήθελα κατ’  αρχήν να μου μιλάτε στον πληθυντικό και να με σεβόσαστε, όπως εγώ. Δεύτερον, είμαι ελληνίδα  πολίτης κι είστε υποχρεωμένος να μου εξηγήσετε ως δημόσιος λειτουργός το γιατί, υπάρχει κάποια διαδικασία, χρειάζονται κάποιες επιπλέον σφραγίδες κ.ο.κ

-Δεν καταλαβαίνεις, έτσι είναι, ανταπαντά ο νεαρός.

-Ωραία, απαντά αυτή κι εσείς θα ήθελα να μου δώσετε το όνομά σας.

Τότε ο νεαρός προσπαθεί να υπερσκελίσει το χάσμα που τον χωρίζει από τη γηραιότερη με ένα βήμα που τον φέρνει σε απόσταση αναπνοής από αυτήν, και με τις γροθιές του σφιγμένες.

Το επεισόδιο λήγει, με το ερώτημα που απευθύνει η τελευταία εκ νέου, και την αρνητική απάντηση του νεαρού, κλείνοντας την αυλαία προς το παρόν.  

Σημειώνουμε ότι το επεισόδιο συνέβη μία μέρα προτού ο εκπρόσωπος της «Χρυσής Αυγής», Ηλίας Κασιδιάρης, επιτεθεί με πρωτόγονες πράξεις εναντίον των δύο γυναικών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Συνέβη δυο μέρες προτού ο Αντώνης Σαμαράς επισκεφθεί το τμήμα  του Αγίου Παντελεήμονα. Αναρωτιόμαστε, αν ανέβηκε στον 3^ο όροφο, παρότι ο πρώτος όροφος δεν είναι καλύτερος, αναρωτιόμαστε τι είδε.

Οι εικόνες που πλάστηκαν αυθόρμητα από τα κατ’ εξοχήν όργανα της εφαρμογής της έννομης τάξεως, που θεωρούν εαυτούς κατόχους της εξουσίας, αποκαλύπτουν τη διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας. Διαδηλώνουν την απουσία του σεβασμού ακόμη και στους στοιχειώδεις νόμους και κανόνες, ακόμα και σε αυτούς που οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι, εκόντες ή άκοντες, τηρούν, για παράδειγμα  του νόμου της απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιες υπηρεσίες.

Καταγράφουν μιαν αυθαίρετη λεηλασία του δημόσιου χώρου που θεωρούν ότι τους ανήκει. Μας γυρίζουν πίσω σε αυτό που ο Τόμας Χόμπς περιέγραψε στον «Λεβιάθαν» ως την αυθεντική φυσική κατάσταση του ανθρώπου: «Ουδεμία τέχνη, ουδεμία κοινωνική διασύνδεση, αντ’ αυτών μια πολλαπλασιασμένη επί τοις χιλίοις εξαθλίωση, ο φόβος να δολοφονηθείς, ο ωριαίος κίνδυνος, μια μοναχική, ωμή και βραχείας διάρκειας ζωή».     

Προβάλλουν μιαν ανθρώπινη κατάσταση που εχθρεύεται «τη λογική και την επιστήμη», όπως γράφει ο Φρόιντ,  δίνει την «πρωτοκαθεδρία», στις μεσαιωνικές δοξασίες και στους εκπροσώπους τους, στον κομπογιαννίτη αντί στον επιστήμονα ιατρό, στις παράλογες θεωρίες συνωμοσιολογίας και του ρατσισμού.

«Μιλούν» μια μη λεκτική μορφή επικοινωνίας σε ένα πεδίο όπου το εγώ κυριαρχεί ως σωματικό εγώ  και ο λόγος που θα αποδείκνυε το αίτιο  υποχωρεί μέσα στη χειρονομία που απλώς δείχνει τον πόνο και την απώλεια∙ η αισθητική των εικόνων γίνεται η πολιτική εικόνα της βίας.