Οι κραυγές των τσακαλιών

Ο ασκητής ακούει τις ύβρεις έναντι της Αριστεράς, τις ύβρεις από τα τσακάλια της φαιάς εξουσίας. Ζητούν αίμα, πάλι, σκέφτεται. Παλιοί μάστορες στις προβοκάτσιες οι άνθρωποι του φαιού μετώπου, ετοιμάζονται, μαζί με τους πληρωμένους κονδυλοφόρους. Για όλα φταίει η Αριστερά. Αυτή που δεν κυβέρνησε.

Η οργή είναι αποτυπωμένη στο πρόσωπο του ασκητή. Η γυναίκα λέει μια λέξη: αναμενόμενο. Αναμενόμενη η ύβρις, του λέει. Οι ένοχοι ψάχνουν να δημιουργήσουν έναν άλλον ένοχο. Ιταμοί ήταν πάντα. Γιατί ξέρουν, γιατί φοβούνται, γιατί είναι δειλοί. Αυτό το δίδυμο των εθνικών τραμπούκων θέλει να τρομοκρατήσει και πάλι τον λαό. Κι αν ο λαός ξεχάσει, ρωτά ο ασκητής; Όχι αγαπημένε φίλε. Αυτή τη φορά δεν θα ξεχάσει. Αυτή τη φορά δεν μπορεί να ξεχάσει. Βλέπω μια φλόγα ξεχασμένη στα μάτια σου, της λέει ο ασκητής. Μια φλόγα που θυμίζει κάτι από μια παλιά μουσική.
“Εμπρός της γης οι κολασμένοι”... Η γυναίκα γελά. Θα πάρουμε, του λέει, πίσω όσα μας πήραν όλα τα χρόνια. Ναι αυτή τη φορά θα πληρώσουν. Δεν άκουσες το σκουριασμένο λόγο του νέου αρχηγού; Πόση κενότητα, πόση οίηση, πόση κατασκευασμένη ταπεινότητα. Πάντα τέτοιος ήταν. Αλλά κι ο άλλος; Ο επίδοξος πρωθυπουργός; Που απειλεί να βγάλει τις κουκούλες. Είναι σίγουρος πως θέλει να το κάνει; Κι αν εκπλαγεί; Κι αν βγουν οι σκελετοί ένας-ένας και του χαμογελούν, πού θα πάει να κρυφτεί; Για όλα φταίει η Αριστερά. Γι’ αυτούς τους τιποτένιους τίποτε δεν άλλαξε. Ας είναι, της λέει ο ασκητής. Έρχεται η ώρα της ευθύνης ενός εκάστου εξ ημών. Το παραβάν θα γίνει άραγε τούτη τη φορά το καθαρτήριο πυρ; Ναι η Αριστερά φταίει για όσα δεν πρόλαβε να κάνει. Φταίει που δεν έπεισε νωρίτερα, φταίει για τις εσωτερικές διαμάχες της. Αλλά δεν φταίει για την αθλιότητα που οικοδόμησαν οι δύο δίδυμοι πυλώνες και οι ακροδεξιές συγχορδίες τους. Αλλά τούτη την ώρα μόνο ένα ζήτημα υπάρχει, όπως λέγανε και οι παλιοί. Ζήτημα δημοκρατίας. Λούζεται η αγάπη μου στον Γκουαλντακιβίρ..., σιγοψιθυρίζει η γυναίκα. Λούζεται στα παλιά τραγούδια, στις παλιές διαδηλώσεις, στους στίχους που ονειρεύτηκαν, στους ευφρόσυνους δρόμους και στα παλαιοπωλεία των αναμνήσεων, λούζεται στο σήμερα, στ’ αγόρια και στα κορίτσια που δεν βολεύονται, λούζεται σ' αυτό που γεννιέται. Γιατί αυτό είναι η Αριστερά της ψυχής μας. Ρομαντική σε βλέπω, της λέει περιπαικτικά ο ασκητής κι αρχίζει να στρίβει ένα τσιγάρο με καπνό μπασμά από την οροσειρά της Ροδόπης. Τι δώρο θέλεις να σου κάνω, καλέ μου; Κανένα, της λέει. Το πιο μεγάλο δώρο είναι ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας, εγώ θα σου κάνω ένα δώρο. Το τροπάριο της Κασσιανής. Είναι φορές που σκέφτομαι πώς έγινε και κάποτε οι παλιές πουτάνες έκλειναν τα σπίτια τους εκείνη την ημέρα, για το τροπάριο μιας βυζαντινής αρχόντισσας που παραλίγο θα γινόταν αυτοκράτειρα; Εκ γυναικός πηγάζει τα κρείττω του λέει η γυναίκα και χαμογελά. Τούτες τις παράξενες μέρες το νοιώθεις καλέ μου, ο λαός δεν θα ξεγελαστεί από τους θλιβερούς μουζίκους που νομίζουν ότι είναι άρχοντες. Όχι πια, ο λαός δεν μπορεί να ξεγελαστεί από τόση φτήνια. Όσο βρίζουν οι ένοχοι την Αριστερά, τόσο μεγαλύτερη δύναμη της δίνουν. Τα ξεφτισμένα τερτίπια και οι προβοκάτσιες τους θα τους γυρίσουν μπούμεραγκ, θα τους υποχρεώσουν να δουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, και θα τρομάξουν από την αθλιότητα που κρύβουν μέσα τους. Ούτε πια αυτοί δεν αντέχουν τον εαυτό τους. Άλλωστε κάποιοι ψάχνουν να βρουν τρύπες να κρυφτούν, στις αγκαλιές των αγαπημένων τους ιδιωτών, για να γλυτώσουν την τιμωρία. Αλλά ούτε αυτό μπορεί να καταφέρουν. Ο ασκητής της νεύει να προχωρήσουν. Εκεί στο κάστρο της Ωριάς, στον Πλαταμώνα, βλέπουν ένα γυμνό κορίτσι να γράφει πάνω στην άμμο της θάλασσας ιστορίες που έχουν μέσα τους τη νοσταλγία. Το χαιρετούν και συνεχίζουν προς τα Καλάβρυτα. Εκεί στις ιερές σκιές και τα σκηνώματα στήνουν λειτουργία για τις μέρες που έρχονται. Τα τσακάλια αρχίζουν να σιγούν.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ

Απόστολος Πλαχούρης