ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ, «Τροχιά σταθερή»
Αμαξοστοιχία-θέατρο «Το τρένο στο Ρουφ»
Σιδηροδρομικός σταθμός Ρουφ, επί της Κωνσταντινουπόλεως,
12-31 Ιουλίου, 20.00-23.00
Αντικρίζουμε μια μεμονωμένη φιγούρα ταξιδιώτη, καθισμένη μέσα σε ένα βαγόνι μπροστά από ένα τραπεζάκι, με τη βαλίτσα τοποθετημένη πλάι της, στο διάδρομο.
Ο χώρος, γύρω της, είναι δομημένος σύμφωνα με την αυστηρή, γεωμετρική συμμετρία του βαγονιού. Με μικρά λαμπάκια, που φωτίζουν τα σειριακά επαναλαμβανόμενα αποτυπώματα χεριών πάνω στα τραπεζάκια, τις φευγαλέες αναφορές στους επιβάτες που πέρασαν κι έφυγαν.
Πρόκειται για ένα σκηνικό απέριττο, φτιαγμένο με τα λίαν απαραίτητα μέσα, που αναγκάζει το θεατή να εστιάσει το βλέμμα του στον κεντρικό ήρωα. Υποβάλλοντάς τον έτσι στην κατάσταση που εκείνος εκφράζει.
Η μεμονωμένη, ανδρική, καθιστή φιγούρα είναι πλασμένη με βιομηχανικά υλικά, όπως οι ρητίνες, αλλά και με πηλό, που προσδίδουν μια ρεαλιστική υφή και αύρα. Προβάλλεται κλεισμένη μέσα στο δικό της κόσμο που περιβάλλουν οι πτυχώσεις των ρούχων της, τα χωμένα μέσα στις τσέπες χέρια και το ελαφρά γερμένο προς τα κάτω κεφάλι. Αδρές, εξπρεσιονιστικές γραμμές συνθέτουν τα χαρακτηριστικά της αλλά και τον ιματισμό της. Δημιουργώντας μιαν ενότητα ανθρώπου και ενδύματος, σύμφωνα με τη χαρακτηριστική ρήση του γερμανού εξπρεσιονιστή γλύπτη Έρνστ Μπάρλαχ «η εξωτερική μορφή εκφράζει το περιεχόμενο».
Ο Καβαλάρης χρησιμοποιεί μια εικαστική γλώσσα πυκνή μέσα στην πλαστικότητά της. Συνδέει τη γλυπτική με τη χαρακτική και με το θέατρο, τον εξπρεσιονισμό με το βερισμό της «Νέας Αντικειμενικότητας» των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα και την απτή υλικότητα της δεκαετίας του ’60.
Σμιλεύει το χαρακτήρα του σύγχρονου ανθρώπου που, παρά την ελευθερία κινήσεων που διαθέτει, παραμένει αποξενωμένος και εγκλωβισμένος μέσα στο ατομικό, υπαρξιακό του δράμα.
Που παρά τον εγκλωβισμό του αποπνέει, μέσα από τη λιτότητα και την επάρκεια των μορφοπλαστικών γνωρισμάτων που τον ορίζουν, μια δύναμη συγκρατημένη και ανατρεπτική. Ικανή να μετασχηματίσει την ένταση σε αυτογνωσία, να ισορροπήσει ανάμεσα στο συναίσθημα και στο λόγο, απαλλάσσοντας το πρώτο από κάθε υποκριτικό και πεποιημένα δραματοποιημένο στοιχείο.
Ο Γιάννης Καβαλάρης επιχειρεί επιπλέον, μέσα από μια τρομακτική, στην κυριολεξία, νηφαλιότητα, να επαναπροσδιορίσει τη λειτουργία του έργου τέχνης σε έναν χώρο δημόσιο, όπως αυτόν των ακινητοποιημένων, παλαιών βαγονιών του ΟΣΕ. Και να επαναπροσδιορίσει τον επεμβατικό ρόλο του ατόμου και του καλλιτέχνη που τολμά δημοσίως να αναστοχαστεί, κινούμενος ανάμεσα στην ατομική και τη συλλογική, μαζική, σφαίρα. Χωρίς να υποκύπτει στις καθιερωμένες συμβάσεις της, στην αδηφάγο λεηλασία ή τη δραματοποιημένη και εύπεπτη συντριβή ή ανημποριά.
Διατηρώντας την αξιοπρέπεια της αυτονομίας του ατόμου και του καλλιτέχνη.
Λεζάντα:
Σχέδιο από την πρόσκληση της έκθεσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου