Ο ζωγράφος του μήνα

ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

1. Άτιτλο

Ο ζωγράφος του Απριλίου είναι ο Αναστάσιος Καλιακάτσος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Άρτα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2004-2010) ζωγραφική, με δασκάλους τη Ρένα Παπασπύρου και τον Γιάννη Ψυχοπαίδη, φωτογραφία με τον Μανόλη Μπαμπούση, χαρακτική με τον Γιάννη Γουρζή. Ενδιάμεσα, φοίτησε επί ένα χρόνο (2008-2009), με υποτροφία του προγράμματος ERASMUS, στα εργαστήρια ζωγραφικής των Francois Jeune και YE-XIN του Paris 8.

Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, όπως η «29 Φοιτητές Φωτογραφίας», στο ΒΙΟΣ (2007), το «50^ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης» (2009), «Ο εικαστικός καλλιτέχνης εμπνέεται από το θέατρο» και η «Α3 Exhibition», στο Ξύλινο Στέκι της ΑΣΚΤ της Αθήνας (2010). Θα πάρει μέρος στην 6^η Μπιενάλε Φοιτητών Σχολών Καλών Τεχνών το καλοκαίρι του 2011.  

Το εικαστικό έργο του Καλιακάτσου χαρακτηρίζεται, κατά κύριο λόγο, από την τόλμη του να αναμετρηθεί με διαφορετικά είδη και ιδιώματα της καλλιτεχνικής έκφρασης.

Αντικρίζουμε φιγούρες, βγαλμένες από τη βιογραφία του, όπως αυτές του προπάππου του, πλασμένες με τις συμπαγείς και γήινες φόρμες της λαϊκής και βυζαντινής τέχνης που βυθίζει μέσα στις πολύχρωμες κηλίδες του ιμπρεσιονισμού.

Βλέπουμε τις φωτογραφίες των φωτισμένων με τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια δένδρων, καθώς και τις φωτογραφίες των ανθρώπων, τις εστιασμένες σε μια συγκεκριμένη χειρονομία ή στάση, να μετασχηματίζονται σε αφαιρετικά γλυπτά χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.   

Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις εκρηκτικές πινελιές  του Πόλλοκ και τις ρευστές μορφές των «Νέων Άγριων», που συναντούν, μέσα από τις λιτές, ρυθμικές γραμμές τους και τα διονυσιακά πρόσωπα-προσωπεία τους, τα πρότυπά τους από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, τους Γερμανούς εξπρεσιονιστές της «Γέφυρας» και του «Γαλάζιου Καβαλάρη».

Ακολουθούμε την αυτόματη γραφή του με το πενάκι, που μετουσιώνει το αναπαραστατικά αποτυπωμένο ανθρώπινο χέρι σε κινέζικο ιδεόγραμμα και μας οδηγεί στις αφαιρετικές του πρόσφατες εικόνες.

Βλέπουμε μορφές, όπως αυτές των «τριών μουσικών» του Πικάσο, να μεταμορφώνονται, σύμφωνα με το πρότυπο των τριών μαϊμούδων -δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω-, σε μορφές που σφράγισαν τη νεοελληνική, μετεμφυλιακή κοινωνία: του αστυνομικού που δεν βλέπει, του παπά που δεν ακούει, του εξόριστου αριστερού που, με το φιμωμένο στόμα, δεν είναι σε θέση να μιλήσει. Ενώ τα όργανα της μουσικής μετατρέπονται σε εργαλεία χαρακτικής.

Το εικαστικό έργο του Καλιακάτσου αναδεικνύει, σε μια εποχή γενικευμένης σύγχυσης μορφών και ιδεών την τέχνη ως μέσο χειραφέτησης, με εργαλείο τη γνώση της ιστορίας της.