Ταξίδι στο κέντρο της πόλης

Του Θεόδωρου Βάσση*

ΕΛΕΝΗ ΝΤΟΥΞΗ, Αντιδραστήρας, Εκδόσεις Ενύπνιο, σελ. 69

Το λυρικό «Εγώ» περιφέρεται στο κέντρο της Αθήνας (Κυψέλη, Βικτώρια, οδός Πατησίων, Δροσοπούλου, Ιπποκράτους…) καταγράφοντας αχόρταγα με τον ποιητικό «φακό» του τρόλεϊ, συρματοπλέγματα, βρώμικους δρόμους, χειρονομίες και το ψυχικό τους αποτύπωμα. Το (ενσώματο) λυρικό υποκείμενο βιώνει –μέσα από το «μικρόκοσμο» του αστικού κέντρου– την απέλπιδα ανάγκη για γνήσια επαφή, γι’ ατόφια αγάπη. Νιώθει λειψό, διασκορπισμένο, παρατηρώντας τον υλικό (και κοινωνικό) περίγυρο, προσλαμβάνει με όρους κατακερματισμού το παρόν (ατομικό και συλλογικό).

Δύσπιστο στα (συλλογικά) οράματα και στηλιτευτικό προς τη διαχεόμενη (από το δημόσιο λόγο) ψευτιά, βρίσκει –όποτε και όπως προκύπτει– αποκούμπι στη σωματική αγάπη/τρυφερότητα, κομματιασμένη, όμως, κι αυτή, όπως όλα γύρω του. Η ποιητική ατμόσφαιρα –κατά κανόνα μαύρη ή γκρίζα– ζεσταίνεται από τις (όποιες) στιγμές ευαισθησίας κι ερωτικού-σαρκικού σμιξίματος.

Η ποιητική γραφή της Ελένης Ντούξη –αμάλγαμα ωμού Ρεαλισμού, Εξπρεσιονισμού και (σκοτεινού) Υπερρεαλισμού, κινούμενη πότε στο ελευθερόστιχο στροφικό σύστημα και πότε στο πεζόμορφο ποίημα– δείχνει τις ποιητικές της προτιμήσεις (κάποιες, έστω): ποίηση Beat και –στα δικά μας– Μ. Σαχτούρης, Θ. Γκόρπας, Λ. Πούλιος, Κ. Γώγου, Κ. Γ. Παπαγεωργίου (ειδικά στο «πεζό ποίημα»).

Αναμένοντας με ενδιαφέρον τον επόμενο ποιητικό «οβολό» της –στον επίπονο δρόμο της (συνεκτικής) συγκρότησης του ποιητικού της οράματος– παραθέτουμε δύο «στιγμές» από την ανά χείρας ποιητική συλλογή της: Α. ΠΑΤΗΣΙΩΝ. Μάτια μου/ καμπανίζουν οι νεκροφόρες στις ράγες των κροτάφων μας/ τρέμει η Πατησίων λαχταρώντας το τέρμα της/ φανάρια χλομά γυρνάνε τα πρόσωπα στο πλάι/ δεν μας κοιτάνε ωστόσο βογκάνε/ για ένα φιλί στο μάγουλο για ρήτρα/ […]

Β. ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΚΑΛΙ. Όπως ήμουν ξαπλωμένη πάνω σου/ με τα ρουθούνια κάτω από το δέρμα σου/ σκεφτόμουν αν έσβηνα, έτσι θα ήθελα να σβήσω/ αντίθετα με όλους τους άλλους,/ με μια εισπνοή./ Και αυτό για να μην εκπνεύσω/ το πόσο σ’ αγαπώ/ και φανεί σαν απρέπεια.

*Ο Θεόδωρος Βάσσης είναι φιλόλογος

Γιώργος Λαζόγκας, από τη σειρά «Κίονες»