και δασείες και ψιλές,
είμαστ’ όλες τιμημένες,
εξοχότητες ψηλές.
Πώς μας μοίραναν οι μοίρες
να τ’ ακούσετε κουφοί:
στέμματα είμαστε και τιάρες
και βασιλικό σκουφί!
Λέξη για να μην παγώνει
σε κρύες νύχτες αττικές,
μα να λάμπει σαν παγώνι
μας φορούν δαλματικές.
Απ’ των ραψωδών τα χρόνια
ως τ’ αρχαία τα στερνά
σαν του παραδείσου αηδόνια
κελαηδούσαμε τερπνά.
Όταν γύρω απ’ τη θυμέλη
μύρονταν οι τραγικοί,
ζώναν τα δικά τους μέλη
πέπλοι μας αρμονικοί.
Που δονούσε τον αγέρα
είμαστ’ αύρα μουσική,
πριν μας ντύσουν κάποια μέρα
το κορμί γραμματικοί.
Μας καλλιγραφούσαν χέρια
σε παλάτια και κελλιά,
για να φέγγουμε ως αστέρια
σε χειρόγραφα παλιά,
σε βαγγέλια κι ειλητάρια,
κώδικες περγαμηνούς
και παλιά προσευχητάρια
κι ό, τι βάζει ανθρώπου νους.
Σε χρυσόβουλα γραμμένα
με κιννάβαρι ερυθρό
στα βασιλικά ντυμένα
στήναμε όλα μας χορό.
Μα μας διώξαν απ’ τις λέξεις
και με δίχως γυρισμό.
(Αχ καρδιά μας, πώς θ’ αντέξεις
το βαρύ σου τον καημό;)
Άτιμη γενιά γαϊδάρων,
φθονερή, φριχτή, σκολιά,
που μας διώξατε άρον-άρον
όλες μας απ' τα σκολειά!
Γιώργος Βαρθαλίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου