Το κείμενο που ακολουθεί, εκφωνήθηκε στις 16 Ιουλίου 2014, στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για Ελεύθερες Ακτές. Είναι πρόδηλο ότι το σχέδιο εκχώρησης και εκμετάλλευσης των ακτών ήταν ήδη μέρος του «αναπτυξιακού» προγράμματος της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Ύστερα από πέντε χρόνια, ο νυν πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης αποφάσισε να το υλοποιήσει. Σήμερα, 30.11.2021, το Υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων επαναφέρει προς ψήφιση Νομοσχέδιο που εκχωρεί στο μεγάλο κεφάλαιο δικαιώματα πλήρους καταστροφής του ανεκτίμητου φυσικού περιβάλλοντος της χώρας μας.
ΑΥΤΟΣ ΕΙΣΑΙ. Μπροστά στη ράχη της Σέριφος, όταν ανεβαίνει ο ήλιος, τα πυροβόλα όλων των μεγάλων κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστία. Ο νους ξεπερνιέται από μερικά κύματα και λίγες πέτρες… Ερήμην του το Αιγαίο λέει και ξαναλέει, εδώ και χιλιάδες χρόνια με το στόμα του φλοίσβου, σ’ ένα μήκος ακτών απέραντο: αυτός είσαι!
ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ! Η σκέψη των Ιώνων, η πρώτη λυρική φωνή στην ποίηση, η υπακοή του μαρμάρου στο ανθρώπινο χάδι, το τρίγωνο των βουνών κατεβασμένο στο αρχιτεκτόνημα, ο Σωκράτης, ο Ιησούς, όλα ή σχεδόν όλα γύρω από το σχολείο αυτής της θάλασσας. Τι συμβαίνει λοιπόν; Αν σκεφτόμαστε όπως οι εκατομμυριούχοι, το φαινόμενο είναι αμελητέο και ο κόσμος ασφαλώς πολύ μεγάλος για να τα συζητάμε αυτά.
ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ! Το Αιγαίο δεν έχει οθόνη, δεν απέκτησε ποτέ. Είναι από ύλη ή πνεύμα (δεν έχει σημασία) οδηγημένα στο ουσιώδες… [i]
ΜΕ ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ ΑΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΔΙΥΛΙΣΤΕ ΤΟ! Ε σεις στεριές και θάλασσες/ τ’ αμπέλια κι οι χρυσές ελιές// ακούτε τα χαμπέρια μου/ μέσα στα μεσημέρια μου// «Σ ’όλους τους τόπους κι αν γυρνώ/ Μόνον ετούτον αγαπώ!»/ ... Με τα μικρά χαμίνια του/ Καβάλα στα δελφίνια του// Με τις κοπέλες τις γυμνές/ Που καίγονται στις αμμουδιές[ii]
ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ! Την άνοιξη αν δεν την βρεις τη φτιάχνεις. Και ή πας να παίξεις τρικυμία ή πνίγεσαι.[iii]
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. πρέπει να «παίξει» άφοβα «τρικυμία», ώστε να επαναφέρει στον τόπο μας τη «χαμένη άνοιξη».
ΤΖΙΝΑ ΠΟΛΙΤΗ
[i] «Εισαγωγή στη χώρο του Αιγαίου», Εν Λευκώ, Αθήνα: Ίκαρος 1993, σσ. 17-23.
[ii] «Ο Ήλιος», Ποίηση, Αθήνα: Ίκαρος, 2002, σ. 237.
[iii] «Εκ του Πλησίον», Στο ίδιο, σ. 618.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου