είν’
ένας μελαμψός νεκρός τις νύχτες που φοβάμαι
μπαίνει
από το παράθυρο στις μύτες με πλησιάζει
κάποιος
εφιάλτης κίνδυνος κτυπά το καμπανάκι
κι
ενώ φράζει η παλάμη του τού στέρνου την πνοή
πώς
να συνέλθω όταν το φως σβησμέν’ ώς το παιδί;
είν’ ένας μελαμψός
νεκρός την άμαξα έξω αφήνει
κάτου
από το παράθυρον μου γνέφει να σιωπώ
τσουβαλιασμένος
πάνω της τα άτια μαστιγώνει
καλπάζοντας
κουτρουβαλώ στου ύπνου το κακό
τσιγκλάω
την περιπέτεια; – σε ποιο αναφιλητό;
ψεύδη με κρύβουν
σβαρνιστός τού ποιήματος ξυπνάω
μα η νύχτα φρίττει
υπόγειος κι ο σκελετός ορθός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου