Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Νοεμβρίου είναι η Βασιλική Μπλούκου. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2003-2008) ζωγραφική με δασκάλους τον Γιάννη Βαλαβανίδη και τον Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη, γραφικές τέχνες με δασκάλα την Λεώνη Βιδάλη και σκηνογραφία με δάσκαλο τον Γιάννη Ζιάκα.

Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της ατομικά με τον τίτλο «Blue Devils» και θέμα την κουλτούρα της αφροαμερικάνικης μουσικής μπλουζ και τζαζ, στην γκαλερί ART ZONE 42, στην Αθήνα (2012. Συμμετείχε σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως οι «Νίκος Εγγονόπόλουλος, Ποίηση Εν Κινήσει», με την ΑΣΚΤ και το Εργαστήριο Γραφικών Τεχνών, στην Αθήνα (2007), «Γέφυρα» και «Ταυτότητα», στο Λαογραφικό Μουσείο Σουφλίου (2010/2011), «Mind Games»,στις Astrolavos Art Galleries, στο Κολωνάκι(2012), «Τα Παιδία παίζει…», στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα» & στο 5^ο Δημοτικό Σχολείο Δάφνης «Γεώργιος Μπουζιάνης» (2015), «Ο Ερωτισμός στην Τέχνη», στο «Τέχνη Άνωθεν», Συγγρού 100, «Η πρόληψη μέσα από την τέχνη», The Sotiris Felios Collection,στη Φωκίωνος Νέγρη και «Μέθεξις», στην depot art gallery, στο Κολωνάκι(2016), «Σκιές και Καραγκιόζης project», στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα», «Όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη…», στις Εικαστικές Αναζητήσεις, στο Κολωνάκι, «80+1 Χρόνια απουσίας Lorca», στην depot art gallery,στο Κολωνάκι και «Think of Me»,στην AQUA GALLERY, Art Hotel Santorini, στον Πύργο Σαντορίνης(2017).

Η Βασιλική Μπλούκου κινείται ανάμεσα στον εξπρεσιονισμό και σε μιαν λυρική αφαίρεση. Σμιλεύει τα πρόσωπά της με λιγοστές αδρές γραμμές και έντονες φωτοσκιάσεις. Ανακαλούν στη μνήμη τις τραγικές φυσιογνωμίες της γερμανίδας χαράκτριας και γλύπτριας Καίτε Κόλβιτς . Και παραπέμπουν με την ακραία τραγικότητα της γραμμικά αποτυπωμένης έκφρασής τους στην ποπ αρτ του Ρόυ Λίχτενστάιν, της δεκαετίας του ΄60 και στον σύγχρονο κόσμο των κόμικς. Πλάθει τα σώματά της με τις αισθαντικές, άφυλες καμπύλες των γυμνών συνθέσεων του Ανρί Ματίς από τις αρχές του 20ού αιώνα. Τα βυθίζει μέσα στις τονικότητες του κίτρινου. Με το ίδιο τρόπο που αναδύει τις φυσιογνωμίες της από ένα γκρίζο σύννεφο ή αφήνει τα περιγράμματά τους να σβήσουν μέσα σε έναν στρόβιλο μπλε αποχρώσεων. Τονίζει την συγχώνευση της υποκειμενικότητας των περιγραμμάτων τους στην οικουμενική σύγχυση των χρωμάτων τους. Προβάλλει έτσι την «κάθαρση της επιθυμίας» μέσα από την καταστροφή του «εγώ», στην πορεία του προς το «Είναι».

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ