Μικρές καθημερινές τραγωδίες

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ, Όπως και αν έρθει αυτό το βράδυ, διηγήματα, Εκδόσεις Μελάνι, σελ. 150

Ο Διονύσης Μαρίνος είναι ένας νέος συγγραφέας που εμφανίστηκε σχετικά πρόσφατα στα ελληνικά γράμματα το 2011 με τα «Χαμένα Κορμιά» κι έκτοτε εκδίδει με ρυθμό «πολυβόλου» για τα ελληνικά δεδομένα κι αισίως στα 46 χρόνια του φτάνει στο πέμπτο βιβλίο. Το «όπως και αν έρθει αυτό το βράδυ» πιστεύω ότι αναδεικνύεται σε βιβλίο-σταθμός στην πορεία του συγγραφέα, καθώς οι πειραματισμοί και οι επήρειες του στην πεζογραφική φόρμα  φαίνεται να κατασταλάζουν σε ένα απλό, ευαίσθητο, προσωπικό ύφος και η θεματολογία του κι η επιλογή στιγμών μοιάζει να έχει πατήσει με σιγουριά κι ευαισθησία στις κρυφές πλευρές της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Κι είναι πραγματικά συγκινησιακή η πορεία που ακολουθούμε ως αναγνώστες, καθώς ο Διονύσης Μαρίνος μας ανοίγει τις πόρτες των διπλανών μας σπιτιών (ή και των δικών μας) και μας κάνει μέτοχους σε μικρές καθημερινές τραγωδίες, που δεν θα γραφτούν ποτέ στην Ιστορία, που αποκρύπτονται κάτω από την επιφάνεια μιας ευυπόληπτης κοινωνικής ευπρέπειας, που όλοι έχουμε ακούσει κάτι γι’ αυτές κι έχουμε κουνήσει το κεφάλι λυπημένοι για να συνεχίσουμε παρακάτω. Η κοινότοπη ιστορία του άνεργου που εξαναγκάζεται σε εξευτελιστικές εργασίες για να επιβιώσει, η κοινότοπη ιστορία του ψυχοπαθή, ο θάνατος αγαπημένων προσώπων, τόσο απλές καθημερινές στιγμές κι όμως τόσο τραγικές γι’ αυτούς που τις ζουν, έρχονται στο προσκήνιο της διηγηματογραφίας του Διονύση Μαρίνου, χωρίς επίπλαστη συγκινησιακή φόρτιση, με μια απλότητα που συχνά συγκλονίζει. Χωρίς να είναι πάντα στο ίδιο επίπεδο και με μερικά διηγήματα να ολισθαίνουν στην συμβατική γραφικότητα και περιπτωσιολογία, τα μικρά πεζογραφήματα του Διονύση Μαρίνου αποδεικνύουν πως ο συγγραφέας πατάει πια καλά στα πόδια του, έχει κατακτήσει τον χειρισμό των εκφραστικών του μέσων, ξέρει με ποιάν αρχιτεκτονική και ποια οπτική θα στήσει το δράμα του και, το κυριότερο, έχει πετύχει κάτι δύσκολο: έχει βρει τον τρόπο να εξωτερικεύει το εσωτερικό του συναίσθημα αποφεύγοντας κραυγαλέους εκφραστικούς δρόμους και υπερβολές.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ