Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Απριλίου είναι η Γωγώ Ιερομονάχου. Γεννήθηκε στην Κάλυμνο και μεγάλωσε στην Αθήνα. Φοίτησε στο τμήμα μαθηματικών του ΕΚΠΑ. Σπουδάζει ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας από το 2010 με δασκάλους τους Γιώργο Λαζόγκα, Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη, Μιχάλη Μανουσάκη, Γιώργο Καζάζη, Παύλο Σάμιο και Άγγελο Αντωνόπουλο στο εργαστήριο του οποίου ετοιμάζει την πτυχιακή της εργασία.

Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις, όπως οι «Θύμα και Θύτης», στην Αίθουσα 7 των πρώην Σφαγείων του Ταύρου (2012), «Το Α΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής της ΑΣΚΤ», στην Πινακοθήκη Γρηγοριάδη, η «Α9», στα πλαίσια της εικαστικής πλατφόρμας “The ARTLOft”, στον Πολυχώρο THE LOFT επί της οδού Καπνικαρέας, και η «Έκθεση ζωγραφικής των φοιτητών της ΑΣΚΤ», στον Πολυχώρο Αθηναΐς του συλλόγου ΕΜΕΙΣ (2015), η «Stand up for…», στον Πολυχώρο THE LOFT και η «Λογοτεχνικές Εικονογραφίες», στο Μουσείο Εικαστικών Τεχνών του Ηρακλείου(2016). Παρουσίασε το έργο της στην ατομική της έκθεση «Αν», στην Αίθουσα Τέχνης “Εικαστικές Αναζητήσεις”(2016).

Ο ζωγραφικός χώρος της Ιερομονάχου είναι η ανθρώπινη μορφή. Την πλάθει με ορμητικές κάθετες πινελιές και κηλίδες, τόσο πηχτές ενίοτε που δίνουν την αίσθηση στο θεατή ότι τα πρόσωπα σπάνε, τα δάχτυλα κερματίζονται, χωρίς όμως να διαλύονται. Γιατί στηρίζονται σε ένα αδρό, ορατό σχέδιο. Λες κι ακολουθεί την πορεία του μοντέρνου, από τα θραυσματικά, σημαδεμένα από το χρόνο γλυπτά του Ροντέν, τα σφραγισμένα από την οδύνη και το θάνατο χαρακτικά και σχέδια της γερμανίδας σκαπανέως του εξπρεσιονισμού Καίτε Κόλβιτς.

Επιχειρεί και καταφέρνει με το χρωστήρα της να εξορύξει όπως η Κόλβιτς από τις μήτρες και τα σχέδια, τη χειρονομία, τη στάση, το βλέμμα, να εστιάσει το σημείο όπου η γλώσσα του σώματος συναντά τη γλώσσα της ψυχής, η φαντασία του καλλιτέχνη το συλλογικό ασυνείδητο. Αποτυπώνει με τον αναχωρητικό σχεδόν, θα μπορούσα να πω, τρόπο του δικού μας Μπουζιάνη, στα βυθισμένα στις κόχες των ματιών και των ζυγωματικών, στα αλλοιωμένα απ’ το συναίσθημα χαρακτηριστικά, τα βουτηγμένα μέσα στις γκρίζες, μαύρες και καφετιές τονικές ποιότητες της απόγνωσης και της μελαγχολίας, τη δύναμη του εσωτερικευμένου αναστοχασμού. Που μας οδηγεί στην αυτογνωσία και αποτελεί εν τέλει τη μοναδική σταθερά του προσώπου του ανθρωπισμού σε ένα τοπίο εκρηκτικά ρευστό, όπως αυτό που βιώνουμε στις μέρες της νέας προσφυγιάς και της συστηματικής απαξίωσης της ζωής.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ