Οι Αόρατοι και η νοικοκυρά

Επίμονοι που είναι οι Aόρατοι

Μου γνέφουν διαρκώς ξεπνοϊσμένοι

από του κόσμου την εξωτική χερσόνησο

                που αιωρείται πάνω απ’ το κενό

Συνήθως όταν μαγειρεύω -όπως τώρα-

Έτσι μου φεύγει πότε το αλάτι

                               πότε το νερό

Πώς τους περνά η ιδέα ότι μπορώ

                                να τους ακούσω;

Μόνο το σιγοβράσιμο του κρέατος ακούω

κι ανεπαισθήτως έναν κραδασμό καθώς

η γλώσσα που τους κρατά στην άκρη της

                       γέρνει απότομα και πέφτει

μες στο λευκό της Ιστορίας διάστιχο

Αρετή Γκανίδου