(με σιγανή βροχή)
Μετά τα μεσάνυχτα πόλη απόλυτη μνήμη
χειροβομβίδα μουσείο τ΄ άδειο πορτοκάλι
δεν ενοχλεί πλέον το τραύμα του στη μαύρη κνήμη
βεγγαλικά παντού κομίζει, η μόνιμη ζάλη
χοϊκός αρχαίος ο βιέτ κονγκ δίπλα μου βήχει
η αίγλη της λίμνης όρκος στο αίμα παραμένει
εμμένει κι άλλο του χειμώνα το σπασμένο νύχι
αντέχει κι η παλιά φρουρά, ώρα μ΄ εμάς δεμένη
βιβλίο στη μέση ανοικτό στέκει το Ανόι
του Ιξίωνα κόλλησε για λίγο ο τροχός
λένε τυχερός θα είναι ο ξένος που εννόει
θυμός Εκάτης γαβγίζει στα στενά, σκύλος λυτός
κατεβαίνει ποτάμι πάλης νοητής ο αχός
προτού ροδίσει ο τρυφερός της μέρας ο λωτός.
Γιώργος Βέης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου