Το πολυκέφαλο τέρας

Ποιος είναι αυτός

  που πέρα απ’ το φεγγάρι κάθεται;

  που έχει απαλή αγκαλιά;

Η ράχη μου στο στέρνο του

όταν μου δείχνει πίσω μπρος τη γη

Ποιος είσαι συ

  που με μαυλίζεις και φυσάει αυγή στο στόμα;

  που με διαφθείρεις δείχνοντας τη γη

  review και forward και  pause;

  Όταν με αφήνεις ή σου φεύγω

  ψάχνω τη σάρκα και τα κόκαλά μου

  Χωρίς αυτά πώς να σε εννοήσω

  και να σε μαρτυρήσω;

_Εσύ είμαι, ακούω

Ποιος είναι εκείνος

  που στα δόντια του την παγωμένη νύχτα θρυμματίζει

  κι αργοκυλούν τα θρύψαλα

      ερπύστριες στον ύπνο του δικαίου;

κι ο άλλος πλάι;

  που ανυπεράσπιστος στη μουσική

  οργώνει με τα δάχτυλα το ψέμα;

_Εσύ είναι, ακούω

Ποιος είναι αυτός

  που δάμασε τον τρόμο από μέσα

  και δίνει απ’ το πνευμόνι του αέρα

  στο σήμερα που εξόκειλε;

_Εσύ είναι, ακούω

Κι εκείνος

  που εκτρέπει της Στύγας τα Νερά

      στο δέλτα του ύπνου

  και πλημμυρίζουν Άδη τα χαράματα;

  που επιβάλλει και στον ουρανό ρυμοτομία

  χαλώντας τους δρόμους των ονείρων

      και τις κατεβασιές τους;

Ποιος είναι; Πες μου, ποιος;

_Εσύ είναι, ακούω

Α! Όχι

Δεν είμαι τέρας πολυκέφαλο εγώ

_Κι όμως

 Για κοίτα στη σκιά σου

το σχήμα της σιωπής σου

Τσιμουδιά εγώ

      εσύ

         αυτός

***

Όποιος κι αν είσαι

-ξένος ή εαυτός-

έλα και πάρε με ξανά

στο σπίτι πέρα απ’ το φεγγάρι

Αρετή Γκανίδου