Μνήμες που ερήμην μου καλλιέργησα
στην αργιλώδη έκταση της
γλώσσας και ύστερα
με συμπεριφορά κισσού
σκαρφάλωσαν στις φλέβες
το αύριο φτάνοντας στις
πιο απόκρημνες κορυφές·
στο σανατόριο του μυαλού.
Εκεί που η μουσική
ιστορεί και άλλους ρυθμούς
επιβάλλει:
Η εξοικείωση του γυμνού
καταργεί την ασφάλεια του
ρούχου.
Γι’ αυτό και ρακένδυτος είναι
ο καιρός – όχι
το σώμα.
Όσο για τις θωπείες του έρωτα,
αν μη τι άλλο
Ξέρουν αυτοί· η κατάργηση του
σώματος
αχρηστεύει αυτομάτως τα όσα
ισχύουν περί ηθικής,
ενώ η μέχρις εξευτελισμού ταπείνωσή
του
τα ενισχύει και η σήψη του τα
συντηρεί.
Το δάκρυ εξάλλου δρα σαν μεγεθυντικός
φακός
στραμμένος σταθερά προς την αιτία
που το προκάλεσε.
Κι όμως, οι δημοκρατικές αρχές
της αιωνιότητας δεν
θα έπρεπε
να της επιτρέπουν την έπαρση
των αισθημάτων
φιλανθρωπίας
και ούτε τον κομπασμό της καταγωγής
που τόσο αστόχαστα της
αποδίδουν οι αδαείς.
Η αιωνιότητα περιφρονεί την ευγλωττία·
ρακένδυτη κυκλοφορεί, με συστολή,
να μην κινήσει το ενδιαφέρον
των περαστικών.
Ρακοσυλλέγει αισθήματα και αλιεύει
φως
στις σκοτεινότερες γωνιές της
ζωής. Και τρέφεται
με τ’ αποφάγια των
πεινασμένων. Που ας υπήρξε
τόσο μεγαλόστομη άλλοτε, των
φωνηέντων κυρίαρχη.
Κώστας Γ. Παπαγεωργίου
 |
| Αλίκη Παππά- Bear- swarm |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου